Bom Bom! 46 - KONIEC OPOWIADANIA

46 to ostatni rozdział Bom Bom!
Nie łudzę się, że  się wam spodoba. Zakończenia są trudne, nie wiem, czy ktoś je lubi. Publikuję po baaaardzo długiej przerwie, tym gorzej.

Rozdział nie jest betowany.
Po pierwsze myślę, że nie ma sensu przedłużać (w końcu to i tak ostatni rozdział). Umawiałam się z moją betą, A.,, na wakacje, niestety pisać skończyłam dopiero teraz. A są ważniejsze rzeczy od sprawdzania BB, więc nie chciałabym zabierać A., czasu wolnego, na tak karkołomne zadanie. Jeżeli będzie chciała zbetować - znajdzie chwilę, żeby to zrobić - z przyjemnością podeślę jej tekst. Jeżeli nie - musicie zadowolić się taką jego wersją. W wersji surowej publikuję więc już teraz, żeby mieć tę sprawę zakończoną.
Amen.


Zapraszam na rozdział!

Zdjęcie nie było duże, ani niezbyt dobrej jakości. Jak się okazało, przyłapał ich fotoreporter amator. Świetnie prawda? Ich wybuch namiętności dał mu pracę w gazecie. Niestety skubaniec był sprytny i wysłał fotkę do wszystkich plotkarskich brukowców, które liczyły się w USA.

Co było pierwsze? Jak łatwo się domyślić telefon od Fugaku Uchihy. Jego ojciec nie krzyczał, miał przeraźliwie spokojny głos, jednak jego ton był tak ostry, że Sasuke słuchając go, miał wrażenie, że mógłby przeciąć go i jego deskę na pół. Właśnie, snowboard. Fugaku po raz pierwszy powiedział mu, że będzie musiał się zastanowić, co zrobić z jego karierą, że tak dłużej być nie może, że jego zachowanie jest niedopuszczalne. Sasuke doskonale wiedział, że wywołał skandal. Przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny rumienił się tyle razy, że jeszcze chwila i ten kretyn Uzumaki pomyli go z rakiem. Jeszcze nigdy w swoim życiu nie był tak długo zażenowany, zawstydzony i wściekły. Miał ochotę komuś przywalić, mocno, szybko i do skutku. Niech to szlag, miał ochotę przywalić wszystkim wokół.

Po rozmowie z Fugaku, przyszła pora na pierwszy wywiad. Kilku fotoreporterów spotkał już w windzie. Ze stoickim spokojem znosił pytania, nawet zdjęcia, które mu zrobili. Bo równie dobrze mógł ich uderzyć, albo roztrzaskać ich aparaty. Nie zrobił z tego. Najlepszą reakcją jest brak reakcji – właśnie to powtarzał sobie przez cały czas. Wysiadł na drugim piętrze i skorzystał ze schodów, na którym na szczęście spotkał tylko parę kochanków, obściskujących się, jakby miał nastąpić koniec świata. Może rzeczywiście tak się stanie?

W restauracji wszyscy przyglądali mu się z zaciekawieniem, słyszał szepty i chichoty ludzi, ale dopiero kiedy wyszedł na zewnątrz i zobaczył stado fotoreporterów, nie wytrzymał. W momencie, w którym chciał uszkodzić jednego z nich, pojawił się Kakashi, odciągając go na bok.

— Zgłupiałeś? Chcesz wylecieć z zawodów?

Nie chciał. Zamiast tego chciał pokazać wszystkim, że mimo że jest pedałem, jest też najlepszym zawodnikiem snowboardu na świecie.

— Gdzie Naruto? — Zadał kolejne pytanie Kakashi, patrząc na niego uważnie.

— Pewnie w swoim pokoju — mruknął, wzruszając ramionami. Po tym, jak wczorajszej nocy ten cholerny fotoreporter zrobił im zdjęcie, pokłócił się z Uzumakim.

— Nie ma go tam.

Sasuke zignorował te słowa.

— Dzwonił do mnie ojciec.

— Czego chciał? — Kakashi pociągnął go na parking. Wsiadł do jakiegoś samochodu i spojrzał na Sasuke wyczekująco.

— Wynająłeś wóz?

— A chcesz iść z tymi bestiami aż do samego stoku?

Sasuke kiwnął głową, przyznając mu rację.

— Co mówił twój ojciec?

— Nie jest pewien, czy powinien kontynuować swoją sportową karierę po tym, co zrobiłem.

Jego trener nie odpowiedział, sprawiał wrażenie, jakby w ogóle go nie słuchał, jednak Sasuke znał go zbyt dobrze.

— To wymknęło się spod kontroli, Kakashi — mruknął w końcu z poirytowaniem, chowając twarz w dłoniach.

— Twój związek z Uzumakim, czy cyrk wokół niego? — zapytał tamten, mrużąc oczy. Jego głos zawsze był nieco stłumiony przez szale, którymi się opatulał.

— Nie było żadnego związku! — warknął wściekle Sasuke, poruszając się niespokojnie na fotelu pasażera. — To była pieprzona pomyłka, nie powinienem w ogóle pakować się w ten syf.

Sasuke tak nie myślał, nie uważał przyjaźni z Uzumakim za syf, to co razem przeszli nie było porażką. Chciał jednak, żeby inni tak właśnie na to patrzyli, żeby wiedzieli, że Sasuke nie jest gejem. Nie mógł nim być, do cholery!

— Musisz zdecydować, co jest dla ciebie ważniejsze — zakomunikował mu Kakashi, dojeżdżając do podnóża stoku.

— Między czym?

— Między Naruto a sportem — odpowiedział mu trener, wyłączając silnik samochodu, kiedy  w końcu dojechali.

*

Naruto siedział w hinduskiej knajpce, którą znalazł w drodze na stok. Aktualnie zawody trwały w najlepsze, ale on nie miał ochoty tam iść. Obżerał się hinduskimi potrawami, łudząc się, że pełny żołądek może mu w czymkolwiek pomóc. Knajpa, do której poszedł była niewielka, tania i brudna. Sprzedawał w niej dziwny, podejrzliwie wyglądający stary kurdupel, który najprawdopodobniej był jeszcze kucharzem. Wniosek był jeden — Naruto, kiedy stąd wyjdzie, będzie rzygał jak kot. Miał tylko nadzieję, że kiedy spotka Uchihę, uda mu się puścić pawia prosto na jego buty, ewentualnie na snowboard.

Nie wiedział, czy był bardziej wściekły, czy rozbawiony cyrkiem wokół Uchihy i jego domniemanego homoseksualizmu. A może ta cała sytuacja go też trochę przerażała? Tak, ciężko się do tego przyznać, ale chyba tak było. Dzięki hinduskiemu jedzeniu wątpliwej jakości zebrał się również na to, żeby przyznać się przed sobą, że był idiotą. Albo zaraz, poprawka — on i Uchiha byli idiotami i przez te kilka miesięcy zachowywali się jak podniecone, rozkochane nastolatki. Sądzili, że ile pociągną to… to… no, kurwa, co?!

Z nienawiścią rozgniótł warzywo, które sprytnie wyskoczyło mu z talerza, upadając z cichym plaskiem na podłogę. Spojrzał na karłowatego kucharza, który w dyplomatycznym milczeniu gromił go spojrzeniem. W tle słychać było niewyraźne dźwięki hinduskiej muzyki.   

Naruto z rozdrażnieniem odwrócił wzrok, wgapiając się ponownie w swój talerz. Ciekawe, co by powiedział Uchiha, gdyby zaprosiłby go do takiego miejsca? O mało nie parsknął śmiechem, wyobrażając sobie jego minę. Kiedy usłyszał głośne pociągnięcie nosem, wzdrygnął się. Spojrzał na wciąż obserwującego go kurdupla.

— No co? — zapytał zirytowany. Może ten stary pryk czytał gazety i ma jakieś zastrzeżenia do niego?

— Spadło ci jedzenie. Powinieneś podnieść — powiedział facet z dziwnym, na pewno nie hinduskim akcentem i ponownie pociągnął głośno swoją czerwoną purchawą.

Naruto zacisnął zęby, podnosząc się z krzesła i pochylając się nad podłogą.

— Jesteś leniwy — usłyszał komentarz, kiedy podnosił warzywo. — Dam ci szmatę i powycierasz.

— Co?! — wrzasnął oburzony Naruto, patrząc na faceta z niedowierzaniem. — Jestem tu gościem, to ty powinieneś sprzątać! — warknął i w geście protestu teatralnym gestem usiadł na krześle. Założył ręce na piersi.

— Jesteś tym chłopcem, z pierwszej strony gazety — powiedział po chwili facet, sięgając za ladę, żeby wyciągnąć szmatę. Zeskoczył ze swojego wysokiego stołka i podszedł do Naruto. Położył ścierkę na podłogę. Facet był tak niski, że ledwie sięgał stołu. W drugiej ręce trzymał gazetę plotkarską, podał ją mu.

— Świetnie, dzięki, że uświadomiłeś mnie, że jestem sławny — burknął Naruto, przyglądając się swojej niezbyt wyraźnej podobiźnie na tytułowej stronie brukowca. Gdyby nie miał tych cholernych blizn na policzkach, nikt by go na pewno nie rozpoznał! Zaklął brzydko, ignorując groźny wzrok starszego pana kurdupla.

Sasuke był pieprzoną gwiazdą sportu, cholerną nadzieją Ameryki i teraz nagle okazało się, że jest gejem. Naruto był bardzo prostym typem człowieka i nienawidził niejasnych sytuacji. Pójdzie do Uchihy i wszystko sobie z nim wyjaśni. Miał do dyspozycji trzy bronie. Pierwszą była perswazja i rozsądek. Czyli jego dwie pięści, które zaciskał teraz na szmacie. Jeśli zawiedzie argument siły, miał w zanadrzu coś innego. Naruto był urodzonym dyplomatą, naprawdę! Jego język (bardzo wszechstronnie uzdolniony trzeba dodać) był prawdziwym skarbem i Sasuke musiał się poddać. A jeśli wszystko inne zawiedzie zostaje jeszcze inna broń. Sekretna, ukryta głęboko w spodniach. Uchiha po prostu jej ulegnie.

Właśnie z tak rewolucyjnymi myślami Naruto dzielnie szorował podłogę. To był plan idealny, który po prostu musiał się udać.

W nocy, kiedy przyłapał ich fotoreporter, powiedzieli sobie kilka mocnych słów. Nie miał pojęcia, jak ten zidiociały dziennikarz mógł ich po tym wziąć za przykładną, kochającą się parę pedałów, ale jednak to zrobił. Naruto oficjalnie został okrzyknięty chłopakiem jednego z najseksowniejszych sportowców USA. No dobra, przyznajmy się do tego głośno, Uchiha chyba jest tchórzem, no nie? Małym czy dużym, do diabła, to nie ma znaczenia! A Naruto nie ma zamiaru tracić swojego najlepszego przyjaciela tylko dlatego, że ktoś ich przyłapał na niewinnym flircie, całowaniu, ewentualnie pieprzeniu się. Czy to miało jakiekolwiek znaczenie? Jasne że nie! Naruto był przecież prostym facetem i wyznawał proste wartości. Uchiha jeszcze padnie na kolana i będzie go przepraszał za swoje zachowanie. Może Uzumaki zrobi z niego seksualnego niewolnika? Cóż, wszystko przed nimi.

*

Sasuke nie padł na kolana. Próżno było tak samo oczekiwać, że zostanie seksualnym niewolnikiem Naruto. Snowboardowa gwiazda była wściekła. Naruto zdał sobie sprawę zbyt późno z tego, że podjął fatalną decyzję. Nie powinien pojawiać się na stoku. Fotoreporterzy i dziennikarze zaatakowali go. Jeden, który przeprowadzał z nim wywiad trzymał go za ramię, żeby Naruto tylko się nie wyrwał.

- Jak długo jesteście już razem? Jak go poznałeś? Czy wiedziałeś, kim jest Sasuke? Jakim jest kochankiem? – padały kolejne pytania, a Naruto tylko stał jak głupi i myślał, co powinien na nie odpowiedzieć.

- Dobry. Uchiha to dobry kochanek – wychrypiał w końcu, pochylając się nieco nad puchatym mikrofonem. Nie miał pojęcia, dlaczego wyglądał jak jądro Yeti, ale wolał się nad tym nie zastanawiać. Nie, kiedy znajdował się właśnie na wizji i patrzyło na niego kilka, kilkanaście, kilkaset tysięcy ludzi. Fanów i antyfanów Sasuke. Losy tego dupka leżały teraz w jego pięknych rączkach. Co powinien zrobić? Wszystko działo się tak szybko, że nie miał czasu się nad tym zastanowić. Przecież, bądźmy na Boga poważni, nigdy tego nie robił! Zawsze działał, później myślał. Dlaczego teraz chciał nagle zrobić inaczej? Kiedy nie miał czasu na żadne przemyślenia?!

- Czy jesteście w otwartym związku?

- Otwartym? – Naruto spojrzał na dziennikarza w zdziwieniu. – Chyba nie chcesz go przelecieć – rzucił, co mu ślina na język przyniosła i to był chyba strzał w dziesiątkę, bo dziennikarz zrobił wielkie oczy, spłonął rumieńcem, zaciął się i dał znać kamerzyście, żeby wyłączył kamerę. Naruto zwęszył więc możliwość wymknięcia się. Nie reagował już na zaczepki, definitywnie stwierdzając, że sława była do dupy. Zwłaszcza, kiedy było się chłopakiem znanej sportowej gwiazdy, w której kochało się pół Ameryki. Nie. Naruto dziękuje za coś takiego. Czemu nie było na odwrót? Czemu to on nie był tym sławnym sportowcem? Miał przecież wszystkie predyspozycje do bycia gwiazdą! Na przykład surfingu!

Niestety nie miał czasu zastanawiać się nad tym, jak świetnym surferem byłby, gdyby nie przygoda w zimowym miasteczku. Miał znacznie poważniejsze problemy. W końcu musiał odebrać telefon od swojej matki i odpowiedzieć, że tak, jest gejem, że tak spotykał się z Sasuke, że nie, nie ma HIV. Rozmowa oczywiście była tak żenująca, że najchętniej waliłby głową w ścianę, ale ostatnie godziny pokazały mu, że nie miał czasu na odpoczynek (odreagowanie?). W hotelu, w którym się schował, zjawił się w końcu Uchiha ze swoją świtą. Naruto dostał polecenie natychmiastowej wizyty w pokoju Kakashiego. Z pewnym ociąganiem, ale musiał się tam dowlec. A że szczęście go opuściło, na korytarzu spotkał Sasuke. Jego „chłopak” zmierzył go takim spojrzeniem, że coś w brzuchu Naruto (i nie było to hinduskie żarcie) się przewróciło. Zacisnął usta, żeby nic nie powiedzieć. Spokój Naruto! spokój, nawet jeżeli Sasuke jest dupkiem.

W środku czekał na nich Kakashi. Westchnął, kiedy na nich spojrzał, a później przyznał, że obaj są do niczego.

- Sprawa jest poważna – stwierdził. Mówił zdecydowanym, rzeczowym tonem. – Przez wasze gównanie nastoletnie hormony wszyscy mamy spory problem. Nie potrafiliście się pohamować i wybuchnął skandal. Zamknij się, Sasuke, teraz ja mówię. – Kakashi posłał swojemu uczniowi surowe spojrzenie, kiedy tez chciał się odezwać. – Musicie się między sobą dogadać co dalej. Sasuke musi podjąć decyzję. Ty też Naruto. Media nie dadzą wam spokoju, będą żyły tą historią przez najbliższe tygodnie – nie owijał w bawełnę – chciałbym, żeby Sasuke jeszcze dzisiaj wydał oficjalne oświadczenie. Albo się przyznasz, że wolisz męskie tyłki, albo będziesz udawał głupiego. Decyzja należy do was. Miłej rozmowy. – Z tymi słowami opuścił swój pokój. Zaraz jednak wrócił. – A jeśli mielibyście się pogodzić, nie róbcie tego na moim łóżku – zastrzegł i ponownie zamknął drzwi.

*

Sasuke podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz. Naruto rozejrzał się po pokoju, nie zauważając niczego ciekawego. Odchrząknął. Raz, drugi, w końcu zakaszlał i kiedy już chciał coś powiedzieć, a raczej rzucić coś złośliwego, Sasuke w końcu się odezwał.

- Dzwonił do mnie ojciec i kazał mi wybierać. Między tobą a sportem. Wszyscy każą mi teraz wybierać. – Spojrzał na niego i zaraz odwrócił wzrok. – Nie mam na to ani siły, ani cierpliwości.

Naruto skinął głową, słuchając go w napięciu. Był zdenerwowany. Tak bardzo, że miał wrażenie, że zaraz zwymiotuje. Chyba wiedział, do czego Sasuke zmierza i w najmniejszym stopniu mu się to nie podobało.

- Sasuke ja…

- Zamknij się – uciszył go ostro. – To wyszło w najgorszym z możliwych momentów. Nie powinno wyjść. – Tym razem jego spojrzenie było pewne, dziwnie ciężkie. Naruto mimowolnie się zgarbił, skulił w sobie, paradoksalnie jakby chciał osłonić się przed ciosem. – Nie wiem, co o tym myśleć.

- To nie myśl! – wszedł mu w słowo Naruto, już nie mogąc wytrzymać napięcia. Nie będzie biernie czekał na to, co postanowi Sasuke. On przecież też ma coś do powiedzenia. – Nie zachowuj się jak skrzywdzona księżniczka. Lubisz facetów, jesteś gejem, do cholery! – krzyknął, czując przypływ niekontrolowanego gniewu. Wstał z łóżka i podszedł do Uchihy. Pchnął go zaczepnie. – Musisz się do tego przyznać, chyba nie chcesz od tego uciec? – zapytał, nie mogąc ukryć niepewności. Zdradziła go ona, a Sasuke to perfekcyjnie wyczuł i wykorzystał.

- Przed niczym nie będę uciekał. Muszę wybrać. Muszę, Naruto, dokonać wyboru – powiedział i brzmiał bardzo wyniośle i bardzo oficjalnie.

- Pieprzenie! – syknął Naruto, podświadomie wiedząc, że Sasuke już chyba go dokonał. – Nie uważasz mnie za przyjaciela? – zapytał nagle, starając się nie spłonąć rumieńcem, kiedy Sasuke spojrzał na niego z zaskoczeniem.

- Teraz to nie ma znaczenia. – Sasuke uśmiechnął się lekko i Naruto miał ochotę mu przyłożyć. – Daj sobie powiedzieć, idioto. Gdybyśmy byli tylko ty i ja wszystko byłoby prostsze. Ale, kurwa, nie jesteśmy – warknął i pokręcił głową, starając się wyrzucić tę wizję z głowy. – Nie jesteśmy sami. Ja nie jestem, bo jestem zawodowym sportowcem. Rozumiesz? –Zastukał palcem w głowę, coraz bardziej poirytowany tą rozmową. – Muszę wygrać te zawody. Po to tyle czasu trenowałem. Za sukces nie jestem odpowiedzialny tylko ja, sam wiesz. Widziałeś, ile ludzi pracuje na to. Nie zawiodę ich.

- A mnie możesz? – zapytał Naruto, czując jak, cholera jasna, oczy mu łzawią. Miał zaciśnięte gardło.

- Nigdy ci nic nie obiecywałem. Przecież wiesz, że… byłeś tylko moim rywalem. Nawet w seksie ze sobą walczyliśmy. – Twarz Sasuke stężała i Naruto nie wiedział, co tak naprawdę myślał. Sasuke był tak trudny w odgadnięciu. Człowiek pieprzony zagadka.

- Jasne. Przecież się nienawidziliśmy. Zawsze byłeś dupkiem. A ja zawsze byłem idiotą – dodał szybko i zaśmiał się. Chciał tym obudzić swoją arogancję i zagłuszyć smutek. Wolał gniew, chociaż nie czuł go teraz. Byli już dorośli, no, prawie. Nie reagowali jak rozwydrzeni gówniarze. Naruto uśmiechnął się, bo zdał sobie sprawę, że Sasuke go zmienił. Chyba na niekorzyść. Kiedyś pewnie by mu przyłożył, nakrzyczał na niego i przekonał, że to jednak ma sens. Ale teraz nie był w stanie. Był zraniony.

- Zawsze byłeś…

- Ważny? – dopytał. – Nigdy by nam nie wyszło to… coś. Prędzej byśmy się pozabijali, niż mogli razem być. W związku – powiedział to na głos i poczuł się jak bohater. Zwłaszcza, że mina Sasuke była świetna. – Powodzenia, Uchiha. Znajdź jakąś fajną dupę i pokaż światu, że możesz ruchać wszystko, co się rusza. Szybko zapomną, jeśli wywołasz kolejny skandal. – Mrugnął do niego.

- Zamknij się – prychnął Sasuke a w jego głosie, a to niespodzianka, nie było już tej niezachwianej pewności co wcześniej. Naruto uśmiechnął się kpiąco. Raz na wozie, raz pod wozem.

- Trzymaj się. – Naruto poklepał go po ramieniu. Chciał zrobić coś jeszcze, ale w końcu skończyło się na krzywym uśmiechu i opuszczeniu pokoju Kakashiego.

Nie miał humoru, nie zauważył trenera Sasuke, który próbował go zaczepić, ani Nejiego, ani nikogo. Wszedł do swojego pokoju i pierwszym co zrobił, było wyjęcie torby. Już wiedział, że górski sen się skończył i trzeba wrócić do rzeczywistości. Jego rzeczywistość znajdowała się z dala od zimowego miasteczka, taki był fakt.

Nie miał wcale tak wielu ubrań, większość i tak upychał na siłę w torbie. W końcu usłyszał pukanie do drzwi. Nie odpowiedział, poprosił, żeby dali mu spokój, ale jego gość był nieustępliwy. Ze złością musiał otworzyć drzwi.

- Kakashi – stwierdził, a mężczyzna wyminął go i bez zaproszenia wszedł do środka. Zerknął na jego torbę.

- Chcesz wyjechać?

- Chyba nie mam innego wyboru – parsknął śmiechem i schował ręce w kieszeniach, żeby ukryć nerwowość. – Po co przyszedłeś?

Przez chwilę był na tyle głupi, że liczył, że to Sasuke do niego przyszedł. Ależ był naiwny!

- Rozmawiałem z Sasuke.

- Świetnie, to już wiesz, że mnie spławił – warknął, wracając do pakowania.

Kakashi nie odpowiedział. Obserwował przez chwilę, jak Naruto upycha ubrania w torbie.

- Teraz jest w ciężkiej sytuacji, postaraj się go zrozumieć.

- W ciężkiej sytuacji?! – Naruto wybuchnął. – Co tu jest trudnego? Uchiha jest pedałem, pieprzył mnie przez ostatnie miesiące i było zajebiście. Teraz wszystko wyszło na jaw i ten cholerny idiota nagle chowa za siebie uszy. Jaka tu jest ciężka sytuacja?! On po prostu jest pieprzonym, pierzonym tchórzem. Kropka. – Zastukał palcem w skroń. Nie mógł zrozumieć, jak Sasuke może się tak łatwo, tak po prostu wycofywać z tego, co… było między nimi. On by tak nie zrobił. Nigdy by nie stchórzył tak jak Uchiha.

- Sasuke działa pod presją. Ojca, związku sportowego, fanów. Wszyscy na niego patrzą – zaczął Kakashi, ale Naruto nie słuchał. Nie obchodziło go, jak sławny był Uchiha. Nie zostawia się ludzi, których się… lubi. Których uważało się za przyjaciół. Nie zostawia się i koniec. – Chcesz wrócić do miasteczka? – zapytał w końcu Kakashi, kiedy Naruto zamknął torbę i rzucił ją na podłogę.

- Tak. Chcę stąd wyjechać. Z waszą pomocą czy bez niej – uniósł się honorem, ale nie musiał kombinować. Ekipa Sasuke zadbała o to, żeby jak najszybciej opuścił miejsce zawodów. Szybciej nawet niż zamierzał, bo nawet nie zobaczył się z Sasuke. Nie żeby chciał, bo nie chciał. Był na niego wściekły. I wcale nie liczył na to, że ten głupi Uchiha zmieni zdanie.

*

Sasuke przegrał zawody. Zajął najgorsze czwarte miejsce, skandal nie ucichł, a on wracał do domu na tarczy. Wściekał się na wszystko, stał się tykającą bombą, a dodatkowo szlag go trafiał, kiedy pomyślał, że w miasteczku będzie czekał Naruto i ojciec. I że będzie się musiał z nimi skonfrontować. Nie miał cholernego pojęcia, co zrobi, co powinien zrobić, a perspektywa rozmowy w ojcem go przerażała. Bał się jak małe dziecko. Nie chciał rozmawiać z nim o Naruto, o tym, co łączyło ich łączyło, że czasami (czasami!) go pieprzył. Najchętniej zakopałby się w śniegu i przeczekał całą zimę. Jak niedźwiedź zapadł w sen zimowy.

Niestety rzeczywistość nie była taka łaskawa. Przeżył konfrontację z ojcem, i owszem, ale po Naruto w zimowym miasteczku nie było śladu. Odetchnął z ulgą.

Uzumaki wyjechał, jak dowiedział się od jego matki. Nie pytał gdzie, ona też nie była zbyt wylewna. Chyba uważała, że złamał mu serce (skąd tak absurdalne przypuszczenia?!). Sasuke naprawdę się czuł, jakby przeżywał deja vu. Zraniona nastolatka i jej matka, wściekła, że Sasuke, tak ten zimny, nieczuły drań, skrzywdził jej małą dziewczynkę. Cholerny Naruto i jego humory.

Sasuke żeby odwrócić uwagę od swojego domniemanego homoseksualizmu zaczął romansować na potęgę. Z płcią piękną, oczywiście. Czasami znajdował jakieś rzeczy Naruto, których chłopak zapomniał zabrać z jego pokoju. Sasuke tłumaczył się przed samym sobą, że bluza, którą Uzumaki zostawił jest wygodna, dlatego w niej spał. Nikt nie ośmielił się żartować na temat Sasuke. Może po tym, jak zmasakrował Kibę, ludzie woleli z nim nie zadzierać. Nawet nie przejął się tym, że Inuzuka straszył go pozwem sądowym. Zrezygnował z tego głupiego planu po interwencji Kakashiego.

Sasuke czuł, że w końcu wszystko wróciło do normy. Znów był królem zimowego miasteczka, mistrzem snowboardu – na następnych zawodach już się zrehabilitował i zajął pierwsze miejsce. Pracował dużo ciężej, ćwiczył intensywniej i był bardzo, bardzo zdeterminowany. Skupiał się tylko na sporcie i romansach. W końcu wszystko wróciło do normy.

*

Piasek wchodził do butów, a skwar lał się z nieba. W Miami było tak duszno, że ledwo się oddychało. Tłum ludzi na plaży wcale niczego nie ułatwiał. Ktoś biegał, ktoś krzyczał, śmiał się, a jakieś dziecko płakało, jakby obdzierali je ze skóry.

Zmrużył oczy, ukryte za wielkimi okularami i spojrzał na wybrzeże. Zobaczył masę ludzi w wodzie, na deskach surfingowych, windsurfingowych, skuterach wodnych i innych atrakcjach, które wydały mu się głupie. Stał przez dobre kilka minut i obserwował surferów.

- O, sorry! – usłyszał, kiedy ktoś przyłożył mu czymś twardym i upadł w piach. – Wybacz, odwróciłem się i deska musiała cię… u…Uchiha?

Sasuke spojrzał w górę, na Naruto. Zdjął z nosa okulary i podniósł się. Otrzepał spodnie, starając się wyglądać jak najgodniej. Wcale nie było to takie proste, chociaż Uzumaki był tylko w spodenkach. I był opalony bardziej niż zwykle.

- Co ty tu, cholera, robisz?

- Trudno cię było znaleźć – powiedział Sasuke wyniosłym tonem, mierząc go uważnym spojrzeniem. Wyglądał dobrze, z opalenizną i wynegliżowanym ciałem nawet lepiej niż Sasuke zapamiętał.

- Więc po co mnie szukałeś? – syknął Naruto, marszcząc brwi. Nie miał jeszcze mokrych włosów, więc Sasuke pomyślał, że dopiero szedł surfować.

- W tę zimę jest olimpiada w Rosji.

- Zajebiście. – Naruto wzruszył ramionami. – A mnie to tyle interesuje co nic.

- Chcę, żebyś… - zawahał się i zaczerwienił bardziej niż zwykle. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak niekomfortowo było być bladym, nieprzyzwyczajonym do upału miłośnikiem syberyjskich temperatur w samym centrum pieprzonego Miami.

- Co chcesz?

- Żebyś tam ze mną pojechał.

Naruto zrobił wybitnie głupią minę, nawet jak na niego.

- Pieprz się.

- Z tobą.

- Jesteś idiotą! – syknął Naruto i pchnął go zaczepnie. – Zostaw mnie w spokoju.

Usłyszeli, jak ktoś wołał Naruto i Sasuke zobaczył, jak w jego stronę zbliża się banda jego kumpli. Świetnie, pomyślał. W końcu teraz to on był na terenie Uzumakiego.

- Problem w tym, że nie chcę – zaczął, modląc się, żeby Naruto zrozumiał sugestię, uśmiechnął się, wyzwał go od nieczułych dupków, ale w końcu stwierdził, że mu też brakowało Sasuke. Niestety, Uchiha ulokował swoje uczucia w niezbyt domyślnej osobie.

- Chciałeś kilka lat temu, więc po co teraz wróciłeś? Zabrakło ci dupy do pieprzenia? – zapytał ostro, a twarz Sasuke stężała, bo właśnie dotarli do nich kumple Naruto.

- Wszystko w porządku? – zapytał jeden z nich. Naruto skinął głową.

- Jasne. Ten pan chyba mnie z kimś pomylił, ale już sobie tę sprawę wyjaśniliśmy – powiedział i chciał odejść, ale Sasuke złapał go za nadgarstek.

- Przemyślałem sobie wszystko.

- Fajnie, że zajęło ci to pięć lat.

- Przepraszam. Naprawdę. Za wszystko – wydusił z siebie, a Naruto spojrzał na niego zaskoczony. Tego się chyba nie spodziewał.

- Zostawcie nas samych – rzucił do kumpli, a kiedy odeszli odezwał się ponownie. – Dlaczego wróciłeś? Myślałem, że o mnie zapomniałeś. – Wcale nie brzmiał, jakby miał do Sasuke żal, nie brzmiał jak zraniona nastolatka, za którą Sasuke go miał kilka lat temu, kiedy się rozeszli.

- Nie. – Nie zapomniał, nigdy tego nie zrobił, ale prędzej by się wykastrował, niż do tego przyznał głośno. – Przez ostatni czas zrozumiałem wiele rzeczy.

- To świetnie, ale co ja mam z tym wspólnego? – Naruto wydawał się nieco zniecierpliwiony. Sasuke zignorował ten fakt. Musiał myśleć trzeźwo. Nie rozpraszać się, żeby powiedzieć to, co sobie przygotował. Wiedział, że to nie będzie łatwa rozmowa, ale nawet nie brał pod uwagi przegranej. Nie był z tych, którzy przegrywali.

- Zrozumiałem, że… yy… - westchnął i znowu się zaczerwienił. Ależ mu się pociły ręce. – Byłeś… jesteś moim przyjacielem. Rozumiesz? – zapytał wściekły, jakby to Naruto był czemuś winny. Przecież nie rozumiał tylu rzeczy! Oczywiście, że był winny!

- Nie.

- Masz kogoś teraz? – O tak, Sasuke zawsze był mistrzem taktu. Dzielnie zniósł spojrzenie Naruto.

- Nie, nie mam – westchnął chłopak, a Sasuke nie mógł powstrzymać uśmiechu.

- To bądź ze mną.

- Jasne, Uchiha – prychnął Naruto i poruszył się nerwowo. – Cokolwiek rozkażesz.

- Jestem w hotelu Hiltona. Przyjdź do mnie, będę czekał.

- O, teraz to ty będziesz czekał? Miła odmiana, doprawdy – zakpił, a Sasuke ugryzł się w język. Musiał.

- Przy nikim nie czułem się tak dobrze – wyznał i miał ochotę schować głowę w piasek. Odwrócił wzrok, bo nie miał już na tyle odwagi, żeby znieść spojrzenie Naruto.

- Ale z ciebie idiota.

- Z ciebie też – odparował natychmiast.

Naruto zaśmiał się i żołądek Sasuke aż się skurczył na ten dźwięk. Brakowało mu głosu Naruto. Teraz sam poczuł się jak głupia, zakochana nastolatka.

- Umiesz surfować, Uchiha?

- Co?

- Pytam, czy umiesz surfować. Ogłuchłeś przez te kilka lat?

Nie odpowiedział, a Naruto skwitował to uśmiechem. Podał mu deskę.

- To wyskakuj z gatek. Pokażę ci, kto jest prawdziwym królem surfingu.

KONIEC