Freedom

Rozdział 4

San Francisco posiadało klimat liberalnego miasta prawdziwej Ameryki. Ponad sto lat temu, kiedy półwysep nawiedziło ogromne trzęsienie ziemi, większość metropolii została zniszczona. Wielu ludzi straciło wtedy dach nad głową. Do dzisiaj Sasuke pamiętał zdjęcia w podręczniku szkolnym historii USA. Kiedy był dzieckiem, znajdujące się pod gruzami San Francisco zrobiło na nim ogromne wrażenie. Niesamowite, jak miasto w ruinie mogło tak szybko się odbudować. Zaledwie w ciągu kilku lat ponownie stanęło na nogi. Zmieniono wówczas całkowicie układ ulic — powstał fundament, na którym opiera się dzisiejszy plan miasta.

San Francisco było zupełnie inne niż tłoczne, rozświetlone i szalone Tokio. Tętniło inną magnetyczną energią. Począwszy od ekskluzywnych ulic Nob Hill, legendarnego Chinatown, dzielnic biedy Hunters Point, po olbrzymie osiedla mieszkalne South of Market, Richmond District, czy Sunset District. Szeregowce wybudowane były w różnych stylach architektonicznych — od smukłych, szykownych domów wiktoriańskich, po nowatorskie projekty postmodernistycznych ulic. Kolorowe dzielnice były odbiciem tego miasta. Zapisanym w jego historii tak jak charakterystyczne ulice o ostrych stokach, czy czerwone tramwaje linowe.
W San Francisco łagodnym promieniom słonecznym towarzyszył porywisty wiatr napływający z trzech stron — od ogromnego Pacyfiku, zatoki San Francisco, po cieśninę Golden Gate. To miasto było niezwykłe z samego rana, kiedy mlecznobiała mgła budziła je do życia. Kiedy pogrążało się w gwałtownej ulewie, przypominało amazońską dżunglę. Gęste, wilgotne powietrze sprawiało, że szare mury miasta rozpływały się w delikatnej mgle.
Czasami San Francisco wydawało się spokojną mieściną na obrzeżu stanu, innym razem tętniło życiem jak prawdziwa metropolia.

*

Sasuke nie czuł się w San Francisco tak jak kiedyś. Nie mógł przyzwyczaić się do tego miasta — wyzwolonych, głośnych Amerykanów, którzy myśleli, że świat należy tylko do nich. Czuł się tutaj obco, jak turysta przyjeżdżający do nieznanego kraju. Najbardziej zdziwiło go to, w jaki sposób patrzył na San Francisco — z obojętnością i dystansem, którego nigdy by się po sobie nie spodziewał. Naruto został jego samozwańczym przewodnikiem i pokazał mu miasto z zupełnie innej strony — z dachów budynków. Uzumaki zupełnie inaczej patrzył na San Francisco. Było jego częścią, żył nim i znał jego każdy zakamarek, czym może poszczycić się naprawdę niewielu mieszkańców. Naruto pokazywał mu swoje ulubione miejsca — gdzie ćwiczył, obserwował tłumy ludzi, czy przychodził, kiedy był zły i chciał odreagować. Z entuzjazmem opowiadał mu o historiach, jakie go spotkały na ulicach San Francisco. Sasuke słuchał tego ze zdziwieniem. Tokio było ogromne, nowoczesne i kolorowe, ale żyjąc w nim tyle lat, nie mógł powiedzieć o nim połowy dobrych rzeczy, które Naruto odnalazł w San Francisco. Nie uważał, żeby miasto Świętego Franciszka było w jakiś sposób lepsze od japońskiej metropolii. W Tokio przyzwyczaił się do skomplikowanych urządzeń dostępnych na japońskim rynku, szalonych reklam, gigantycznego ruchu na tokijskich ulicach, czy podobnych do siebie japońskich twarzy. To wszystko, co zaakceptował w stolicy Kraju Wiśni, kłóciło się z tym, z czym musiał się zmierzyć w zróżnicowanym etnicznie, spokojnym San Francisco. Ono zdawało się zastygnąć w bezruchu, jeśli chciał porównać je z Tokio.
Najbardziej w San Francisco nie lubił Afroamerykanów. Pamiętał, że będąc jeszcze dzieckiem, czuł niechęć do Murzynów. Wtedy jeszcze nie wiedział, jak nazwać to uprzedzenie, dopiero później przekonał się, że to rasizm. W San Francisco żyło więcej Azjatów, czy Latynosów, ale to Murzyni stanowili tę grupę etniczną, do której odczuwał największą niechęć. Zawsze budzili w nim negatywne uczucia, bez względu na to, czy widział w telewizji czarnoskórą aktorkę, piosenkarza, czy aktualnego prezydenta. Dla niego czarni zawsze będą symbolem niższej warstwy społecznej. Kiedy był jeszcze mały, każdy czarnuch przypominał mu małpę. Nie lubił ich szerokich nosów, ani wydatnych ust. Ciężko było mu zaakceptować to, jak się zachowywali. Swoją nienawiść ukrywał, podobnie jak inne uczucia. Nigdy nie pozwolił emocjom wydostać się na zewnątrz.

*

Siedzieli na wzgórzu, spokojnie obserwując czerwony most linowy — Golden Gate. Sasuke westchnął cicho, przeczesując zmierzwione włosy. Czuł wilgoć na czole. Porywisty wiatr ochładzał jego rozgrzane, przyjemnie zmęczone treningiem ciało.
Naruto zabrał go do parku Presidio na trening. Wśród przybrzeżnych kontenerów i pojedynczych budynków usianych przy wybrzeżu, Uchiha miał zademonstrować swoje umiejętności. Zabawnie było ćwiczyć, kiedy najlepszy przyjaciel z dzieciństwa uważnie cię obserwował. Niemniej, Sasuke dał z siebie wszystko. Chciał zaimponować Uzumakiemu i chyba mu się to udało.
Był wyczerpany. Miał napięte mięśnie, a jego ciało było wyczerpane do granic możliwości. Ale nawet zmęczenie nie uchroniło go od niechcianych myśli.
Przedwczoraj dzwonił do Sakury. Nie chciał wracać do jej mieszkania na Power Street, ale zostawił u niej bagaż. Musiał się z nią skontaktować, a to wiązało się z niewygodnymi pytaniami:
— Sasuke, co się stało? Dlaczego trzy dni temu tak wybiegłeś z mieszkania? Nawet nie zadzwoniłeś, co się dzieje? Kiedy wrócisz do domu? — wypytała go, kiedy do niej zadzwonił. Pomyślał wtedy, że to na swój sposób zabawne, że domem nazwała właśnie Hotel Świętego Franciszka.
— Przywieź mi walizkę na róg Grove Street i Stella Street. Teraz mam ważne sprawy do załatwienia — odpowiedział jej wtedy i znienawidził się za to kłamstwo. Nie dlatego, że okłamywanie Sakury stanowiło dla niego jakąś nowość, nie. Przez własną słabość musiał wymyślić tak parszywą wymówkę. To nie było w jego stylu.
— Wciąż o tym myślisz? — usłyszał spokojny, zachrypnięty głos Uzumakiego, a zaraz potem poczuł jego dłoń na ramieniu. Uścisk Naruto było mocny, niemal bolesny i sprowadzał do rzeczywistości. Sasuke nie odpowiedział, uporczywie wpatrując się w czerwony most.
Dla Naruto wszystko było proste — albo białe, albo czarne. Nie istniały inne kolory. Znał Uzumakiego wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, że jemu życie również dało w kość. Różnica między nimi polegała na tym, że w przypadku Uzumakiego przekonanie, że życie jest banalnie proste, doskonale się sprawdza. Ale Sasuke nie potrafił tak myśleć.
Most Golden Gate oprócz tego, że był jednym z największych mostów na świecie, cieszył się również niechlubną sławą wśród samobójców. Skoczyło z niego ponad dwa tysiące ludzi. Sasuke uznał, że to musi być naprawdę zabawne. Najpierw nieoczekiwana wizyta w Hotelu Świętego Franciszka, potem oglądnie symbolu życiowych frustratów, lubiących skoki do wody. Zaczął się zastanawiać, co by było, gdyby jego matka właśnie tutaj przyjechała popełnić samobójstwo. Jaki wtedy jego życie miałoby kolor? Czy patrzyłby na nie inaczej, tak jak Naruto?
— Ile trenujesz? — zapytał, chcąc odciągnąć uwagę od tego tematu. Może był tchórzem, może nie miał siły brnąć w tak poważne tematy właśnie z Naruto. Raz już mu o tym wszystkim opowiedział, ale teraz nie miał zamiaru ponownie tego roztrząsać. Nie widział potrzeby w wyciąganiu wszystkich swoich czarnych, brudnych emocji na wierzch. Nie miał również zamiaru rozmawiać z Naruto o sensie życia, cudzie narodzin i potępieniu samobójców. Przecież nie byli jakimiś pieprzonymi filozofami.
— Odkąd wyjechałeś, cały czas.
— A akrobatyka?
Zaśmiał się cicho, kręcąc głową.
Naruto zaczął trenować akrobatykę jeszcze przed poznaniem Sasuke. Tsunade, niedoszła mistrzyni kraju z '62 w tej właśnie dyscyplinie, poświęcała kiedyś każdą wolną chwilę na trenowanie Naruto. Chciała, żeby osiągnął to, co jej nigdy nie było dane zdobyć — mistrzostwo kraju. Sasuke nie był pewny, dlaczego kobieta porzuciła swoją karierę gimnastyczki. Podejrzewał, że kontuzja nadgarstka, na którego wielokrotnie się skarżyła, uniemożliwiała jej dalsze wykonywanie sportu. Na życie zarabiała jako instruktorka aerobiku, a gimnastykę traktowała jak pasję. Chyba zawsze liczyła na to, że może stać się ona jej sposobem na życie. Jeździła z Uzumakim na zawody, ale on nigdy nie wygrywał. Zazwyczaj zajmował przedostatnie miejsca, albo był po prostu dyskwalifikowany. Dlaczego? Naruto kochał wolność, kochał też łamanie zasad. Nienawidził jakichkolwiek ograniczeń, uwielbiał wyłamywać się ze schematu. Był pieprzonym indywidualistą — wolnym duchem.
Sasuke uśmiechnął się do siebie na wspomnienie nieustannych kłótni po powrocie Uzumakiego z zawodów.
Zaczął się zastanawiać, co Tsunade może sądzić o parkourze? Kiedy zrozumiała, że Naruto wcale nie chce być zawodowym sportowcem?
Życie Uzumakiego było równie trudne i skomplikowane jak jego własne, ale Naruto, w przeciwieństwie do niego, wypracował sobie inny sposób obrony przed światem.
— A ty, Sasuke? Od kiedy trenujesz? — zapytał Naruto, wyrywając go z zamyślenia.
— Od pięciu lat — odpowiedział, wzruszając ramionami. — Przez większość czasu parkour był jedynie rozrywką, oderwaniem od codzienności.
— Dlaczego?
— Nie domyślasz się? — uśmiechnął się, patrząc na Naruto z rozbawieniem. Uzumaki zmarszczył brwi, kiwając powoli głową.
Sport to czasami niewyobrażalny wysiłek, sportowiec to maszyna, która ma osiągnąć najlepsze rezultaty. Sasuke wiedział o tym z własnego doświadczenia.
— Trenowałeś sztuki walki — stwierdził Naruto, uśmiechając się lekko. — Musisz przyznać, że Orochimaru jest całkiem podobny do Tsunade. Dla nich sport jest najważniejszy.
Rzeczywiście, musiał się zgodzić z Naruto. Ich opiekunowie przyjaźnili się od niepamiętnych czasów i głównie przez tę znajomość Sasuke i Naruto zostali przyjaciółmi. Zarówno Orochimaru, jak i Tsunade zajmowali się kiedyś zawodowo sportem, później swoją pasję przelewając na treningach chłopców.
— Tylko Jiraiya wyłamał się ze schematu — zauważył, a Naruto na dźwięk imienia swojego dawnego opiekuna drgnął. Spojrzał na Uchihe, jakby mówił o inżynierii przestrzennej. W niebieskich oczach błysnął niespotykany blask niepewności. Co było nie tak? Czy coś stało się, odkąd opuścił USA?
Chwila zawahania Naruto trwała jedynie kilka sekund i Sasuke zaraz usłyszał jego śmiech.
— Jego pornosy też można uznać za pewien rodzaj sportu. Gdybyś tylko wiedział, jakie on tam rzeczy wypisuje!
— Czytałeś jego książki? — zapytał zaskoczony, a Naruto roześmiał się, drapiąc z zakłopotaniem po karku.
— Kilka — mruknął, po czym zarumienił się jak pensjonarka. Ponownie zaśmiał się głośno, ale w jego śmiechu Sasuke nie znalazł już dawnej lekkości i rozbawienia. Coś było nie tak.
Czyżby Naruto krępował temat seksu? Nadal był prawiczkiem? Ciężko było w to uwierzyć. Naruto nie zachowywał się jak frajer, który nie dobrał się do majtek żadnej dziewczyny. Może ukrywał jakąś inną tajemnicę? Co to jednak mogło być? Wszystko wskazywało na to, że odpowiedź znajduje się w książkach Jiraiyi.

*

— Samolot przylatuje za dwie i pół godziny — zauważył Naruto, zerkając na tarczę eleganckiego, drogiego zegarka Sasuke. — To prezent od twojej dziewczyny? — zapytał, ostrożnie dotykając nadgarstka Uchihy, jakby spodziewał się, że mężczyzna odsunie się na jego dotyk, albo go uderzy. Sasuke nigdy nie lubił bliskości, jego strefa osobista była rzeczą świętą, a naruszenie jej, groziło poniesieniem poważnych konsekwencji.
Sasuke kiwnął głową, ale co najbardziej zdziwiło Naruto, nie zabrał swojej ręki. Uśmiechnął się lekko na ten niewerbalny gest zaufania.
Tarcza zegarka była duża, pokrywała niemal cały nadgarstek Sasuke. Złote wskazówki na czarnym tle wskazywały godzinę dziesiątą.
„Omega”, przeczytał nazwę firmy. Zegarek posiadał dwie mniejsze tarcze, znajdujące się w środku i Naruto nie miał pojęcia, do czego ich wskaźniki mogły służyć. Przejechał palcami po czarnej obwódce, na której wypisany był rząd cyfr. Począwszy od pięciuset, na sześćdziesięciu kończąc.
— Ten zegarek wygląda jak z filmu. Nie zdziwiłbym się, gdybyś za jego pomocą łączył się z kosmitami — zażartował. Sasuke prychnął, wyrywając swoją rękę z uścisku Naruto i zmierzył go pogardliwym, niedowierzającym spojrzeniem. Kiedyś powiedziałby pewnie, że Naruto był idiotą i to jego, a nie zegarek, kosmici przysłali na Ziemię, żeby uprzykrzyć mu życie. Ale teraz nawet słowem nie skomentował tego głupiego żartu. Naruto czuł się zażenowany. Wiedział, że dawniej zacząłby się bronić na ten przytyk, a później doszłoby do kłótni, może nawet do rękoczynów. Teraz jednak nie byli już dziećmi, tylko dorosłymi, zupełnie innymi ludźmi. Trudno było im przyzwyczaić się do swojej obecności. Naruto często nie wiedział, jak powinien zachować się w stosunku do Uchihy. Czego może on od niego oczekiwać? Ciężko było to określić po jego nieruchomym, uważnym spojrzeniu. Naruto miał wrażenie, że pod tym wzrokiem wszystkie jego tajemnice były widoczne jak na tacy. Czasami go to denerwowało. Nikt nigdy nie patrzył na niego z taką uwagą, jakby chciał zapamiętać każdy jego ruch, gest czy słowo. Często panowała między nimi krępująca cisza. Sasuke jak zwykle nie odzywał się zbyt dużo, zawsze był milczkiem, bardziej skupionym na analizie otoczenia, niż na rozmowie. Naruto nie chciał odzywać się zbyt wiele, wciąż czując się niepewnie w towarzystwie Uchihy. Nie chciał skompromitować się w jego oczach. Starał się wyjść na pewnego siebie i dojrzałego faceta. Udawał? Nie, po prostu chciał wymazać wspomnienie rozwrzeszczanego, głupiego dzieciaka, jakim kiedyś był. Teraz dostał drugą szansę. Czasami bał się, że jakimś idiotycznym zachowaniem może ją zmarnować.

*

Na dwunastą trzydzieści zaplanowany był przylot samolotu linii All Nippon Airways z Tokio do San Francisco, którym mieli przylecieć Orochimaru i Itachi. Naruto był zmuszony pożyczyć samochód od Jiraiyi, żeby móc odebrać ich z lotniska. Ino nie odzywała się do niego od czasu pamiętnej kłótni, dotyczącej jej narzeczonego, dlatego rozlatujący się mustang był w tym momencie nieosiągalny.
Jiraiyi nie było w mieszkaniu, kiedy przyszli po wóz. Jego właściciel, jak zdradziła im Tsunade, poszedł przejść się do pobliskiej biblioteki w celu zebrania materiałów do swojej najnowszej książki, którą pisał. Zarówno Naruto, jak i Sasuke doskonale wiedzieli, co kryje się za słowami kobiety.
— Przyjedźcie od razu do mnie. Obiad będzie gotowy, po raz pierwszy od dawna zjemy razem — powiedziała, wręczając im kluczyki do samochodu.
Do portu lotniczego dojechali w ciszy. Pochłonięci własnymi myślami, tylko czasami wymieniali między sobą nieistotne uwagi. Naruto z cieniem uśmiechu zauważył, jak Sasuke zaciska mocno ust, starając się nie skomentować jego nieumiejętnej, niezgodnej z przepisami jazdy. Sprawiło mu dziką przyjemność obserwowanie mierzącego się z własną cierpliwością Sasuke. Tylko czekał, aż Sasuke go skrytykuje, ale, koniec końców, dotrwał jednak do końca trasy. Na twarzy Uchihy pojawiła się trudna do ukrycia ulga, gdy w końcu wysiadł z samochodu. Naruto miał szczęście, że po drodze nie spotkali policji.
— Terminal Międzynarodowy, Hala H, wejście szóste — powiedział Sasuke, kierując się w stronę budynku lotniska.

„Orochimaru jest bardzo wyniszczony. Wygląda jak cień samego siebie”, pomyślał Naruto, kiedy opiekun Sasuke pojawił się na lotnisku. Zaraz za nim, niosąc bagaże, szedł Itachi. Żaden z mężczyzn nie uśmiechnął się w ich stronę.
— Witaj Naruto — przywitał go Orochimaru cichym, zmęczonym głosem. Uzumaki był zbyt zaskoczony, żeby odpowiedzieć, dlatego skinął tylko głową. Mężczyzna miał szarą, ziemistą skórę, jakby długo nie wychodził na słońce. Z jego podłużnej twarzy o zapadniętych policzkach emanowało wyczerpanie. Wyglądał na kogoś, kto przez długi czas walczył z chorobą.
— Weź bagaż od brata — powiedział do Sasuke, nawet się z nim nie witając. Powolnym, niepewnym krokiem skierował się w stronę wyjścia. Dumny i wyniosły, tak samo jak jego podopieczni.
Nie odzywali się do siebie przez resztę drogi. Naruto czuł się skrępowany w ich towarzystwie. Zachowywali się względem siebie chłodno i trzymali dystans. Zupełnie inny był Itachi — pobudzony i niecierpliwy, jakby zupełnie nie odczuwał zmęczenia po kilkugodzinnym locie. Naruto zapamiętał go jako zamkniętego w sobie, ponurego nastolatka, który nigdy się nie uśmiechał. Zawsze wydawało mu się, że Itachi musiał być bardzo nieszczęśliwy, przynajmniej sprawiał takie wrażenie. Ale teraz był inny, jego oczy lśniły, a ręce drżały lekko, gdy pakował bagaż do wozu. Płytki oddech i nerwowy uśmiech na jego ustach były niepokojące.
Nie był podobny do Sasuke. Wysoki i bardzo szczupły, zupełnie różnił się budową od umięśnionego i niższego brata. Twarz młodszego Uchihy miała regularne, łagodne rysy, jego bardzo ostre. Itachi posiadał duży nos w kształcie litery „L” oraz wąskie usta, co nadawało jego obliczu bardziej posągowy wyraz. Sasuke i jego niewielki, prosty nos oraz pełniejsza, dolna warga sprawiały, że twarz młodszego z braci przypominała złotą maskę, wprost stworzoną do tego, aby tłumić emocje. Naruto prychnął cicho, poirytowany własnymi określeniami. Przebywanie z Ino szkodziło mu na tyle, że właśnie pomyślał o twarzy Uchihy, jako o pięknej masce. Dobrze, że nie zaproponował mu udziału w konkursie piękności!
Atmosfera w samochodzie, gdy jechali autostradą James Lick Fwy, była napięta. Sasuke patrzył przed siebie, zaciskając mocno pięści na materiale spodni. Orochimaru drzemał z głową opartą o szybę, a Itachi kręcił się niespokojnie.
— Co, braciszku, zadomowiłeś się już w San Francisco? Byłeś odwiedzić kilka historycznych miejsc? — zapytał Itachi, śmiejąc się cicho. — Złożyłeś wizytę mamie? Na pewno tęskniła.
Sasuke zacisnął mocniej pięści, które drżały od tłumionego gniewu. Naruto spojrzał na niego zaskoczony, ale po spojrzeniu Uchihy poznał, że powinien się odzywać. Był zdziwiony, że Itachi mówił o tym bez żadnego skrępowania, z kpiną i żartem w głosie. Pamiętał zagubienie Sasuke, jego strach, kiedy przyszedł do niego po wizycie w Hotelu Świętego Franciszka.
Może Itachi był silniejszy od swojego brata? Może już dawno pogodził się z samobójstwem ich matki? "Niektórzy potrafią to zaakceptować", myślał, kiedy słuchał prowokujących komentarzy Itachiego. Naruto nawet prowadząc, widział, jak klatka piersiowa Sasuke unosi się i opada powoli w rytm głębokiego oddechu. Miał przymknięte oczy, jakby starał się odgrodzić od rzeczywistości.
— Jesteśmy na miejscu — powiedział w końcu Naruto, parkując pod odremontowaną, kamienicą na Valencia Street. Miał złe przeczucie, że ich wspólny obiad może okazać się prawdziwą katastrofą.

*

Mieszkanie opiekunów Naruto było takie, jakim je Sasuke zapamiętał. Mała kuchnia, łazienka i dwie sypialnie oddzielone od siebie przestronnym salonem, w którym jedynie ciemnoczerwona tapeta zastąpiła białe ściany mieszkania.
— Przygotowałam pieczonego indyka. Święto Dziękczynienia jest dopiero w listopadzie, ale uznałam, że takie tradycyjne, amerykańskie danie będzie idealne na przywitanie was w USA — powiedziała Tsunade głosem rasowej kury domowej.
— Tradycyjne amerykańskie dani to hamburger i hot-dog — mruknął Naruto, zasłaniając się kieliszkiem wina, kiedy Tsunade rzuciła mu mrożące krew w żyłach spojrzenie. Kobieta miała słabość do alkoholu. Sasuke pamiętał, że na kolacji u Naruto zawsze obowiązkowo musiała pojawić się butelka czegoś mocniejszego.
Uśmiechnął się lekko, kiedy przypomniał sobie, jak z Naruto, gdy mieli jeszcze jedenaście lat, ukradli butelkę taniego, półwytrawnego wina z kuchni Tsunade. Nigdy nie zapomni kaca, jakiego po nim miał.
— Mam nadzieję, że przywieźliście mi z Japonii butelkę jakiejś dobrej sake? — zapytała Tsunade podejrzliwie. Oprócz napojów wysoko procentowych, specjalnymi względami darzyła również hazard. To ona nauczyła ich grać w pokera i blackjacka. Stara wyjadaczka.
„Butelka by jej raczej nie zadowoliła”, pomyślał złośliwie Sasuke, mrużąc rozbawiony oczy.
— Jiraiya za chwilę powinien wrócić. Bardzo czekał na wasz przyjazd.
— Jak zwykle się spóźnia. — Orochimaru uśmiechnął się oszczędnie, sięgając po kieliszek starszego, półwytrawnego wina, którego butelkę Tsunade otworzyła specjalnie na tę okazję.
Sasuke siedział i obserwował ich uważnie, dochodząc do dziwnego wniosku — ich opiekunowie zachowywali się tak, jakby te osiem lat nie zmieniło zupełnie nic w ich relacji. Sprawiali wrażenie, jakby widzieli się w zeszły piątek, na cotygodniowej rundce pokera. Byli tak naturalni i szczerzy w swoim zachowaniu, że Sasuke zaczął się zastanawiać, ile Tsunade i Orochimaru musieli razem przejść, jego więź z Naruto wydawała się przy tym tak nietrwała i słaba.