Bom Bom! 8

 Wszystkie sceny w tym rozdziale są nowe. Nie było ich we wcześniejszej wersji Bom Bom!

Bom Bom! 8 — Cios poniżej pasa, czyli ogolone brwi, francuski i poliwęglanowy kij


— Jasne, wsiadaj — powiedział Sasuke, kciukiem wskazując na fotel obok siebie. Naruto aż zamrugał zaskoczony.
— Serio?
— Nie. — Spojrzał na niego chłodno, odpalając silnik. — A teraz zabieraj łapy z mojego auta i spadaj.
— Ale z ciebie dupek, Uchiha! — krzyknął zirytowany Naruto, uderzając ręką w tylnią szybę drzwi samochodu. Nie mógł uwierzyć, że naprawdę dał się na to nabrać! Jak mógł być aż tak naiwny? Sasuke najzwyczajniej w świecie z niego zakpił, a on dał się tak dziecinnie podejść. Czując na sobie twarde, nieruchome spojrzenie, zaczerwienił się i odwrócił wzrok. Teraz pewnie Sasuke uważał go za skończonego kretyna! Oczywiście Naruto nawet nie brał pod uwagę, że wcześniej mógł mieć o nim inne zdanie.
— Spadaj, sukinsynu — mruknął smętnie, ale odsunął się szybko, żeby wściekły Uchiha nie przejechał mu po nogach. A wyjechał ze swojego miejsca parkingowego rzeczywiście bardzo szybko, o mało nie potrącając jakiegoś harlejowca, który właśnie przyjechał na szkolny parking. Naruto oszukiwał się, że nie chciałby teraz siedzieć w aucie Uchihy i podziwiać go od wewnątrz. Samochód, nie Uchihę, oczywiście. Spojrzeniem pożegnał odjeżdżającego dżipa i wyszedł z szeregu samochodów na drogę.
— O cholera! — krzyknął zaskoczony. — To ty! — Wymierzył oskarżycielsko palcem w kierunku motocyklisty, którego Sasuke o mało nie rozjechał.
— A to ty — burknął smętnie harlejowiec, niezadowolony z tego spotkania. Zsunął z twarzy motocyklową bandanę i Naruto nie miał już żadnych wątpliwości — to Gaara, nieznośnie niesympatyczny sprzedawca ze sklepu sportowego.
— Co ty tu robisz? Myślałem, że pracujesz — zdziwił się, bo przecież wczoraj, kiedy wybrał się na wagary, Gaara był w pracy. Może tylko kogoś zastępował? To tłumaczyłoby, dlaczego był takim niemiłym dupkiem. Nagle Naruto uśmiechnął się szeroko. — Czekasz na dziewczynę? Jest jakaś, która chciałaby takiego buca? — zapytał i roześmiał się głośno, widząc minę Gaary. Facet był naprawdę zabawny ze swoimi pomalowanymi na czarno oczami i burzą czerwonych włosów. Wyglądał, jakby był z zupełnie innej bajki. Nie pasował do tego miasteczka tak samo jak Naruto.
— Teraz nie jestem już w pracy.
— Hohoho i co w związku z tym? — Naruto założył ręce na piersi, patrząc uważnie na motocyklistę. — Grozisz mi? — Uniósł brwi, świadomie i całkowicie dobrowolnie prowokując Gaarę.
— Nie — mężczyzna zmarszczył brwi — ostrzegam — dodał śmiertelnie poważnym głosem.
Naruto już chciał coś powiedzieć, już chciał zaprotestować i go wyśmiać, ale Gaara przygazował gwałtownie i puścił rączkę od hamulca, ruszając prosto na niego.
— Zwariowałeś?! — wrzasnął Naruto i odskoczył dosłownie w ostatniej chwili. Co za psychopata!, pomyślał jeszcze, zanim nie pobiegł za motorem.
Gaara, jakby nigdy nic, zaparkował pod szkołą i spokojnie, bez stresu, zszedł z motoru, ściągnął skórzane rękawiczki i wsunął je w tylnią kieszeń obcisłych, czarnych spodni.
— Idiota! Chciałeś mnie zabić?! — krzyknął Naruto, dobiegając do swojego niedoszłego oprawcy. Popchnął go lekko, ale niestety, cały rozwścieczony i rozpędzony, potknął się o własne nogi i tylko dzięki Gaarze uniknął bolesnego spotkania z betonem.
— Gdybym chciał to zrobić, teraz pozwoliłbym ci upaść.
— I mam ci niby podziękować? — sapnął Naruto, odsuwając się szybko i otrzepując ubranie. — A gdybym nie był tak zwinny i nie zdążył odskoczyć, jak chciałeś mnie przejechać? Co wtedy? — zapytał z pretensją.
— Na szczęście byłeś.
Naruto prychnął nagle, rozbawiony zachowaniem Gaary, który nie dość, że miał dziwne, psychopatyczne zapędy, to był niesamowicie złośliwy i śmiertelnie poważny. Jakby starego, zgorzkniałego marynarza zamknęli w ciele młodego harlejowca.
— Naruto Uzumaki — przedstawił się w końcu i uśmiechając się lekko, wyciągnął rękę do Gaary. Mężczyzna tylko kiwnął głową, uznając zapewne, że skoro Naruto znał już jego imię, nie było sensu oficjalnie się przedstawia.
— Co robisz w szkole po trzeciej?
Gaara westchnął ciężko, słysząc to pytanie. Nie miał pojęcia, jak mógł spławić kogoś tak namolnego i bezczelnego. Milczał przez chwilę, gorączkowo zastanawiając się, co powinien odpowiedzieć. Przemknęło mu przez myśl, że Naruto był nawet zabawnym gościem — głośnym, rozgadanym i niezwykle otwartym. Nigdy nie spotkał kogoś takiego. W miasteczku wszyscy trzymali go raczej na dystans. Nikomu nie przyszło do głowy, żeby go zaczepiać, a tym bardziej obrażać. Gaara nie cieszył się dobrą sławą, co raczej było powszechnie wiadomo.
— Jesteś tutaj nowy? — zapytał cicho i spokojnie, uważnie go obserwując. Naruto miał zachodnią opaleniznę i mocną budowę ciała. Jego ruchy i sposób zachowania, był dla Gaary całkiem nowy.
— Tak — odpowiedział Naruto, mrużąc oczy. — Przyjechałem dwa dni temu z Los Angeles i już na wstępie mi się tu nie spodobało. Przedwczoraj pobiłem Uchihę i teraz on i jego wielkie ego mnie prześladują, i chcą się na mnie, do diabła, zemścić. Wyobrażasz to sobie?
Gaara aż uśmiechnął się lekko, słuchając z uwagą słowotoku chłopaka.
— Czemu go pobiłeś? — zadał pytanie, nie wykazując przy tym specjalnego zainteresowania. Nie lubił Uchihy, jednak, dopóki nie wchodził mu on w drogę, nic do niego nie miał.
Naruto zaciął się, zezłościł i poruszył nerwowo, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Nie mógł przecież zdradzić, że Sasuke zaczął go całować, to byłoby upokorzenie na całej linii, zwłaszcza przed takim cynicznym facetem jak Gaara.
— Myślał, że jest lepszy ode mnie — zaczął ostrożnie Naruto, patrząc uważnie w oczy Gaary. — Zaczął mnie, ciul, obrażać i grozić, więc nie wytrzymałem i pokazałem mu, gdzie jego miejsce.
— Aha — mruknął Gaara, jednak nie mógł powstrzymać cienia uśmiechu, który Naruto jakimś cudem zauważył.
— Czekasz na kogoś? — zapytał w końcu Naruto, zirytowany uporczywym brakiem odpowiedzi. — Na dziewczynę? Chłopaka…? — dodał i prowokacyjnie poruszył brwiami. W każdej chwili był przygotowany na unik, gdyby jednak Gaara nie rozumiał jego poczucia humoru i ten żart by mu się nie spodobał. Poprawka, Gaara naprawdę nie miał poczucia humoru.
— Nie.
Naruto kiwnął głową, niezadowolony z tych lakonicznych odpowiedzi. Sasuke też nie był mistrzem konwersacji, jednak, gdy rozmowa nie wychodziła, zawsze pozostawała kłótnia… albo bójka. Jeśli patrzeć na to z tej perspektywy, Naruto dogadywał się z Sasuke całkiem nieźle. Gaara był jednak inny — pochmurny, opanowany i wycofany, cyniczny w jakiś dziwny, odpychający sposób. Naruto kiwnął głową, chcąc się pożegnać, ale, kiedy już odchodził, Gaara złapał go za nadgarstek.
— Mam lekcje.
— Lekcje? Teraz? — Naruto nie był mistrzem kojarzenia faktów, więc tylko patrzył zdezorientowany na Gaarę, zupełnie nie rozumiejąc. Mężczyzna puścił jego nadgarstek.
— Chodzę do szkoły wieczornej. Z publicznej wyrzucili mnie na początku roku.
— Czemu?
Gaara zacisnął wargi, rzucając szybkie spojrzenie znajomej, która ich minęła i weszła do szkoły. Skoro się pojawiła, zajęcia się zaraz zaczną. Spojrzał szybko na zegarek, zdając sobie sprawę, że miał pięć minut, żeby się nie spóźnić.
— Byłem niebezpieczny dla pozostałych uczniów — powiedział w końcu, a Naruto aż zamrugał, nieprzygotowany na tak szczerą odpowiedź. Nie spodziewał się prawdy po kimś takim jak Gaara. Podrapał się po karku, uśmiechając się lekko, wciąż zaskoczony po jego słowach. Gaara rzeczywiście wyglądał na tego rodzaju buntownika, z którym lepiej nie zadzierać.
— Ja w wieku jedenastu lat trafiłem do poprawczaka — wypalił, kręcąc głową i śmiejąc się cicho. Teraz Gaara wydał mu się kimś zupełnie innym, obaj byli zbuntowani, na bakier z prawem i, przede wszystkim, zupełnie nie pasujący do zimowego miasteczka. Nie powinni tutaj być.
— Serio, stary! — powiedział Naruto, kiedy Gaara nie chciał mu wierzyć. — Może… odpuścisz sobie dzisiaj lekcje i przejdziemy się na piwo? — zaproponował po chwili, rzucając szybkie spojrzenie na szkołę.
— Prowadzę — zauważył trzeźwo Gaara.
— To na kawę. — Naruto wzruszył ramionami, obserwując w napięciu chłopaka. Mimo wszystko miał nadzieję, że się zgodzi. Dałby sobie rękę uciąć, że gdy tylko lepiej się poznają, zostaną dobrymi kumplami.
— Niech będzie — westchnął w końcu Gaara, a Naruto ucieszony klepnął go mocno po plecach.
— To znasz jakąś fajną kawiarnię?

*

Naruto nienawidził kawy, ponieważ robił się po niej jeszcze bardziej nadpobudliwy niż normalnie. Jakby tego było mało, dodatkowo kupił kawałek wielkiego, czekoladowego tortu, więc jego poziom cukru we krwi po prostu szalał. Gaara ze stoickim spokojem pił kawę, zdając się słuchać paplaniny Naruto.
— W Los Angeles surfowałem. Najbardziej lubiłem Venice Beach, czasami były tam kilkumetrowe fale! — powiedział z entuzjazmem i przesunął nieświadomie stolik, o mało nie rozlewając przy tym kawy kolegi.
Gaara kiwnął sztywno głową i zabrał filiżankę, żeby Uzumaki miał do niej jak najmniejszy dostęp. Nie wiedział, ile siedzieli w kawiarni, ale na zewnątrz dawno się już ściemniło. Rozmowa polegała głównie na tym, że to Naruto mówił: o swoim życiu, zainteresowaniach, przygodach i znajomych, ale przede wszystkim wyjątkowo dużo czasu spędził na opisywaniu swojej znajomości z Uchihą — głównie na tym, jak bardzo go nienawidził. Gaara słuchał wszystkiego, co mówił Naruto z zainteresowaniem. Fascynowała go pewność siebie Uzumakiego, jego niespotykana ekstrawersja, na którą on nigdy nie mógł się zdobyć. Najbardziej zaskakująca była dla niego historia Naruto. Nie spodziewał się, że ktoś taki mógł kogoś brutalnie pobić. Naruto zdradził, że, chociaż niewiele pamiętał z tamtego wieczoru, nie żałował tego, co się wtedy stało. Gaara też nie żałował swojej przeszłości. Nigdy.
— Czemu stąd nie wyjedziesz? Pasujesz tu jak pięść do nosa — mówił Naruto, sam również zdradzając, że chciałby wrócić do Los Angeles.
— Masz tu matkę — powiedział stanowczo Gaara, a Naruto zamilkł na chwilę, wgapiając się w pusty już talerzyk po torcie. Dopiero po chwili wzruszył ramionami, nie wiedząc, co powiedzieć. Parsknął śmiechem, kiedy pomyślał, że chyba po raz pierwszy odjęło mu mogę. Nie wiedział, co czuje do Kushiny. Lubił ją, uważał, że była naprawdę fajna, ale nie przywiązał się do niej na tyle, że mogłaby go skłonić do pozostania w miasteczku. Zawsze mógł tu przyjeżdżać na weekendy. Ten zimowy kurort nie był jego światem, czuł się tu zupełnie obco i chyba tylko trzęsienie ziemi mogłoby go skłonić do wyjazdu.
— Los Angeles to mój dom. — Naruto wzruszył ramionami i uśmiechnął się lekko. — A ty?
— Nie mogę stąd wyjechać — mruknął Gaara, kończąc trzecią już filiżankę małej czarnej. Gaara w przeciwieństwie do Uzumakiego uwielbiał kawę. Mógł pić ją hektolitrami.
— Dlaczego? — Naruto nie rozumiał, nieustannie naciskać, żeby wymusić odpowiedź. Chociaż pod wieloma względami byli do siebie bardzo podobni, wciąż nie chwytał, dlatego, skoro Gaara był pełnoletni, wciąż siedział w tej dziurze.
— Mam rodzinę.
— Och — wyrwało się Naruto i zaczerwienił się lekko. Nie miał pojęcia, dlaczego nie pomyślał o tym, że Gaara mógł mieć rodzinę. Chyba od razu wziął go za sierotę, który buntował się przeciwko całemu światu, żeby zwrócić na siebie uwagę. Dopiero po chwili dotarło do niego, że on już przecież też nie był sierotą. Miał matkę i gdzieś był również jego ojciec. Wiedział nawet, jak miał na imię.
— Może kiedyś uda mi się stąd wyjechać — powiedział Gaara i uśmiechnął się do niego odrobinę. — Mimo wszystko ktoś musi szokować w tym mieście. Chcę zgolić brwi.
Naruto, słysząc to, o mało się nie zakrztusił. No cóż, rzeczywiście, Gaara pasował do tego miasteczka jak pięść do nosa.
— Już wyobrażam sobie minę ludzi, kiedy cię zobaczą — parsknął, kręcąc z rozbawieniem głową.

*

Naruto do domu wrócił około dziewiętnastej. Gaara odwiózł go pod sam podjazd, a po drodze zgarniali niezadowolone spojrzenia mieszkańców okolicy, którzy akurat byli na zewnątrz.
— Muszą cię naprawdę nie lubić — powiedział Naruto, koślawo zeskakując z motoru. Kątem oka zauważył swoją przyrodnią siostrę podglądającą go przez okno w salonie. Albo ślęczała tam od południa, albo usłyszała warkot motoru.
— Mało powiedziane — mruknął Gaara i zmrużył oczy, co można było uznać za namiastkę uśmiechu. Naruto szło coraz lepiej w ingerencji z wykolejonymi mieszkańcami zimowego miasteczka. Najpierw król-dupek Uchiha, teraz buntownik z wyboru i postrach okolicy — Gaara. Aż bał się pomyśleć, kto będzie następny.
— To na razie? — zapytał w końcu Naruto, wciskając ręce w kieszenie, ponieważ było naprawdę zimno. Tak zimno, że myślał, że odpadną mu genitalia. Nie był przyzwyczajony do takich temperatur, zwłaszcza, że był w samej bluzie. Jedynym pożegnaniem, na jakie mógł liczyć był warkot motoru, kiedy Gaara wyjechał na główną drogę. Naruto westchnął ciężko, patrząc z zastanowieniem na ciemne szczyty gór. Może, gdyby też zgoliłby sobie brwi, odesłaliby go do Los Angeles?

*

Następnego dnia Naruto po raz pierwszy zetknął się z francuskim. Nie, inaczej — po raz pierwszy miał lekcję języka francuskiego. Nauczyciel, który uczył ich klasę był bardzo dziwny. Nosił ciemne lenonki, chociaż słońce znajdowało się za ciężkimi, deszczowymi chmurami. Zdawał się tego jednak nie dostrzegać. Jakby tego było mało, na głowie miał zawieszoną chustkę. Lecz, niestety, to nie najgorsze wieści dzisiejszego dnia. Szczęście Naruto opuściło już dawno i Ebisu, jak miał na imię nauczyciel francuskiego, posadził go tuż za Sasuke. W ostatnim rzędzie byli prawie poza jego zasięgiem, ponieważ Ebisu interesował się jednie osobami, które siedziały przed biurkiem. Na szczęście nie na wszystkich lekcjach siedzieli obok siebie, co niewątpliwie było chociaż częściowym pocieszeniem.
Sasuke również nie był zachwycony zaistniałą sytuacją. Z marsową miną siedział w ławce, piorunując spojrzeniem ścianę. Czuł na sobie czujny wzrok Naruto i to irytowało go jeszcze bardziej. Nienawidził być odwrócony tyłem do wroga! Miał niemal pewność, że Uzumaki coś kombinuje, żeby się zemścić, więc z napięciem oczekiwał ruchu chłopaka.
— Pss! — usłyszał za sobą i na jego ławce wylądowała zgnieciona papierosa kulka. Przewrócił oczami, ale, rzucając znad ramienia poirytowane spojrzenie na Naruto, sięgnął po nią. Jak się przekonał, Uzumaki namalował na nim jego podobiznę. Miał na głowie koronę, nad którą znajdowały się wielkie, koślawe litery, układające się w napis: Sasuke Uchiha, król bufon.
— Naprawdę ci się nudzi — szepnął, odwracając się w stronę Naruto. Na szczęście siedzieli w dość dogodnych pozycjach, ponieważ przed Ebisu chroniły ich wielkie plecy Choujiego, kolegi z klasy.
— Jak widzisz spędzam czas na kreatywnych rzeczach — odszepnął mu Naruto i uśmiechnął się do niego bezczelnie. Sasuke nie odpowiedział i ponownie odwrócił się od chłopaka, za co został szturchnięty w plecy. — No nie bądź taki, Uchiha! Pogadaj ze mną, bo wiem, że za mną tęsknisz — powiedział Naruto, a kilka osób siedzących obok spojrzało na niego ze zdziwieniem. Sasuke przeklął w myślach, odwracając się ponownie do Naruto.
— Odwal się ode dobra.
— Nigdy nie umiałem francuskiego — powiedział Naruto, pochylając się nad ławką. — Wiem, że masz doświadczenie w tej dziedzinie, więc może mnie pouczysz? — zapytał bardzo, bardzo cicho. Mimo wszystko nie chciał, żeby inne osoby również to usłyszały. Sasuke zaczerwienił się, odchylając się nieco.
— Obawiam się, że jesteś zbyt tępy na moje lekcje — powiedział wyniośle, mierząc go najzimniejszym spojrzeniem, jakim potrafił. Naruto przygryzł wargę, a dodał po chwili, w przypływie diabolicznego natchnienia. — I zainwestuj w pastę.
— Pastę?
— Do zębów — szepnął cicho i całe szczęście, konwersacje przerwał im dzwonek na przerwę. W przeciwnym razie, chyba ponownie wylądowaliby u dyrektorki za wszczynanie bójek.

*

Męska szatnia była miejscem dużym i bardzo, naprawdę bardzo, dobrze wentylowanym. Składała się z dwóch części. W pierwszej znajdowały się ławki i szafki, w których uczniowie mogli trzymać sportowe ubrania i obuwie. Każdy miał własną, więc wiele z nich wewnątrz było oklejonych plakatami półnagich (albo nagich) modelek. Stężenie testosteronu w tym miejscu znacznie wzrastało, kiedy uczniowie przygotowywali się do lekcji WF-u, lecz kiedy przechodziło się do pomieszczenia obok, testosteron po prostu eksplodował. Tak, w drugim pomieszczeniu mieściły się natryski. Niestety każdy był oddzielony kamienną półścianką i podziwianie sprzętu sąsiadów było nieco utrudnione.
Sasuke wszedł do szatni chwilę przed dzwonkiem, więc jego koledzy zdążyli się już przebrać, gotowi do ćwiczeń. Uchiha rozejrzał się po znajomych twarzach i zmrużył oczy, kiedy zauważył Uzumakiego. Chłopak siedział na krańcu ławki i jadł śniadanie. Wciąż miał na sobie grubą bluzę i dżinsy. Rzucił Sasuke gniewne spojrzenie i wgryzł się w swoją kanapkę.
— Nie ma jeszcze własnej szafki — powiedział Kiba, pojawiając się obok Uchihy. Uśmiechał się do niego szatańsko i Sasuke nie musiał nawet pytać, co chciał zrobić jego kumpel. Prychnął tylko, rzucając torbę na ławkę. Otworzył szafkę i wyjął z niej ubrania, zaciskając mocno usta, kiedy usłyszał dzwonek. Niestety na przerwie miał telefon w sprawie reklamowania linii odzieży zimowej. Jak zwykle odmówił. Uchiha nie był kimś, kto zniżyłby się do brania udziału w reklamie.
— Wstydzisz się przy nas przebierać? — powiedział złośliwie Kiba, podchodząc do Naruto.
— Boję się, że stanie ci na mój widok — wypalił chłopak, wstając i wypinając klatkę do przodu. Sasuke przewrócił oczami, ściągając szybko t-shirt. Sprawnym, tajwańskim sposobem poskładał go i włożył do szafki.
— Stanie mi?! — usłyszał trochę piskliwy krzyk Kiby, kiedy już sięgał do paska, żeby zdjąć spodnie. Rzucił im zirytowane spojrzenie, które jakimś cudem udało się wyłapać Naruto. Chłopak uśmiechnął się złośliwie.
— Zmiotę cię z boiska — warknął Kiba, przybliżając się do Uzumakiego. Wyglądali jak dwa koguty.
— Taa… — Naruto przekrzywił głowę, prostując się. Byli tak blisko siebie, że niemal stykali się torsami. — Uważaj, żeby ci się przy tym nogi nie poplątały.
— Już jesteś trupem — syknął Kiba, poruszając się nerwowo. Naruto zaśmiał się prowokująco.
— Myślisz, że coś mi zrobisz tymi swoimi piąstkami? — zakpił, a reszta klasy, widząc rumieniec Inuzuki, wybuchła śmiechem. Sasuke złapał prowokacyjne, rozbawione spojrzenie Naruto, który niespodziewanie dostał pięścią w głowę od Kiby. Reszta zamilkła, w napięciu oczekując na rozwój wydarzeń. Szykowała się niezła bójka, bo ogłuszony Naruto aż zatoczył się kilka kroków. Sasuke widział, jak niebieskie oczy lśniły z wściekłości. Usłyszał zachrypnięty, głośny głos Naruto, który zaczął kląć jak szewc, przyciskając pięść do ucha. Niestety do szatni wszedł nauczyciel, przerywając tym samym przedstawienie. Ich trener zdawał się nie zauważać napiętej sytuacji panującej między uczniami i zdecydowanym, twardym głosem zarządził, że wszyscy mają wyjść na halę. Rzucił jeszcze kilka słów do Sasuke, żeby się pośpieszył.
Naruto odczekał chwilę, obserwując wychodzących z szatni kolegów. Pokazał Kibie środkowi palec, kiedy ten odwrócił się za nim, chcąc coś jeszcze powiedzieć. Naruto widząc jego niezadowoloną minę, zaśmiał się cicho i rozpiął bluzę.
— Głupi dupek — powiedział, zerkając na przebierającego się Sasuke. Przełknął ślinę, obserwując jego umięśniony brzuch. To, że Uchiha był wysportowany, wiedział już od ich pierwszego spotkania. Nie pomyślał jednak, że pod tymi ciemnymi ciuchami będzie ukrywał takie ciało! Poklepał się w zastanowieniu po swoim brzuchu. Na pewno miał lepsze mięśnie od Uchihy. Rozmyślając o tym, że w każdym calu był lepszy od Sasuke, podszedł do plecaka i wyjął z niej sportowy strój. Rzucił jeszcze czujne spojrzenie na rywala, po czym efektownie zdjął z siebie koszulkę, naprężając się przy tym jak mógł najbardziej. Kątem oka obserwował, czy Sasuke to widział, jednak niestety… Uchiha nawet nie zwrócił na niego uwagi, zsuwając z bioder spodnie.
— Gapisz się.
— Co?
— Gapisz się na mnie.
— Chyba śniesz! — prychnął Naruto, czerwieniąc się obficie. Odwrócił wzrok, siadając na ławce.
— Przecież widzę — stwierdził spokojnym tonem Sasuke, zakładając adidasy. Naruto zacisnął wargi, oddychając ciężko. Czuł się, jakby przyłapano go na kradzieży.
— Odwal się, dobra?! — syknął, rzucając dżinsy na plecak. Wybiegł z szatni jak oparzony, nawet nie zwracając uwagi, że jego torba przewróciła się na podłogę. Sasuke pokręcił z rezygnacją głową, składając spodnie, żeby schować je do szafki.
— Idiota — mruknął.

*

— Strzelaj, matole! — wydarł się Kiba, aż ściągając wzrok kilku dziewczyn, siedzących na trybunach i plotkujących o czymś zawzięcie. Łatwo było się domyśleć tematu ich dyskusji, bo większość nastolatek przychodziła na halę przede wszystkim wtedy, kiedy WF miał Sasuke Uchiha.
— Niby jak?! — wrzasnął Naruto, z całej siły uderzając kijem w piłkę do unihokeja. Niestety nie trafił i kilku kolegów zaśmiało się kpiąco, od razu ją przejmując.
— Jesteś ślepy, czy tylko głupi? — sapnął Kiba, podbiegając do niego wściekły. Byli w jednej drużynie, co doprowadzało Inuzukę do szewskiej pasji. Zwłaszcza, że Naruto po raz pierwszy grał w unihokeja i rzeczy, które robił z piłką, były bardzo niebezpieczne. Każdy raczej bał się do niego podchodzić, kiedy wymachując kijem, starał się trafić w niewielką, białą piłkę.
— Mówiłeś coś? — warknął Naruto, przeczuwając kij z jednej ręki do drugiej.
— Nie dość że ślepy, nie dość że głupi, to jeszcze głuchy! — krzyknął Kiba, śmiejąc się bezczelnie. Naruto zaczerwienił się, słysząc obelgę i już chciał zrobić użytek ze swojego poliwęglanowego kija, jednak nauczyciel go ubiegł, krzycząc, że mają się uspokoić.
— Jeszcze mnie popamiętasz — syknął na niego Naruto i szturchnął ramieniem, kiedy przechodził.
Mecz trwał w najlepsze. Drużyna Kiby przegrywała, głównie przez zerowe umiejętności Naruto. Sasuke stał z boku, bardziej obserwując mecz, niż biorąc w nim czynny udział. Ze znudzeniem patrzył na zawodników, na żadnym nie zatrzymując na dłużej spojrzenia. No, może Uzumaki i jego kij był nieco bardziej interesujący od reszty. Tylko czekać, aż ktoś nim dostanie.
Rozdzierający krzyk odbił się echem po hali. Wszyscy spojrzeli w stronę Kiby, który upadł na kolana, trzymając się za krocze.
— To nie moja wina! — zawołał Naruto, unosząc ręce do góry, lecz zapomniał, że właśnie trzymał dowód zbrodni.
— Zabiję cię, sukinsynu! — Udało się wystękać Kibie, który składał się na ziemi. Sasuke aż przełknął, nawet nie wyobrażając sobie, jak musiał cierpieć jego kumpel.
— Nie moja wina, że chciałem uderzyć piłkę — bronił się Naruto, ale na jego ustach błąkał się złośliwy uśmieszek. Kij do unihokeja nie dość, że był poliwęglanowy, to jeszcze zakończony kompozytową blendą — cios, szczerze mówiąc, musiał chyba rozerwać Kibie jaja.
— Niech go ktoś zaprowadzi do pielęgniarki — zarządził w końcu Asuma, ich nauczyciel WF-u. Wydarzenie raczej nie zrobiło na nim wrażenia. — Na dzisiaj koniec lekcji — mruknął po chwili, kiwając palcem na Shikamaru, żeby podszedł do Kiby i mu pomógł.
— Jesteś trup, Uzumaki!


*

Poziom testosteronu sięgnął zenitu, kiedy spoceni, młodzi mężczyźni znaleźli się w końcu pod natryskami. Naruto nie zwracał uwagi na kolegów, z zaangażowaniem myjąc swoje spocone ciało. Był przyjemnie zmęczony po wysiłku, a gorący strumień wody spływający mu po karku, skutecznie go odprężał. Został pod natryskiem dłużej niż reszta. Surfując, przyzwyczaił się już do długiego przebywania w wodzie i zaczął się nawet zastanawiać, czy, gdyby został tutaj do końca dnia, ktoś zauważyłby jego nieobecność? Aż westchnął cicho, przeczesując mokre włosy ręką. Tęsknił za oceanem, a tu, w górskim miasteczku, jedynym większym obszarem wodnym, w którym mógł się zanurzyć, była wanna w domu Kushiny. Z frustracją pomyślał, że powinien w niej spać. Przymknął oczy i oparł się dłońmi o ścianę, pozwalając wodzie spływać po plecach. Podkręcił kurek, żeby zwiększyć strumień. Większość kolegów wyszła już do szatni, więc nie musiał krępować się ich obecnością. Po wypadku z Kibą, nie miał pewności, czy, gdyby schylił się po mydło, byłby bezpieczny. Musiał być czujny jak tygrys! Wiedział, że Uchiha i reszta jego bandy tylko czekała, aż popełni błąd.
W końcu zakręcił wodę i sięgnął po ręcznik. Wytarł się nim szybko, mocno pocierając miękką frotte rozgrzane po kąpieli ciało. Już czuł chłód na skórze, więc klnąc cicho, wszedł pośpiesznie do szatni.
— Gdzie mój plecak? — zapytał głupio, patrząc na parę skarpetek, która leżała pod ławką. W odpowiedzi usłyszał jedynie zduszone śmiechy. — Oddawajcie moje ciuchy! — warknął wściekły, rozglądając się w poszukiwaniu winnego. Niestety większość kolegów zdążyła się już ewakuować, i w szatni pozostali tylko jacyś frajerzy (to właśnie oni dusili się ze śmiechu) i Uchiha, który obojętny na zaistniałą sytuację, spokojnie zapinał swoje spodnie. Naruto od razu do niego podszedł.
— Uchiha! — syknął, nie przejmując się nawet ręcznikiem, który zaraz zsunie mu się z bioder. — Dawaj moje ubrania, albo mnie popamiętasz! — zagroził, zaciskając mocno pięści. Mięśnie jego ramion napięły się, jakby rzeczywiście już szykował się do oddania ciosu.
— Nie mam twoich ubrań — mruknął znudzonym głosem Sasuke, nawet się nie odwracając, żeby na niego spojrzeć.
— Niby czemu miałbym ci wierzyć? — zapytał poirytowany Naruto i szturchnął Sasuke w ramię.
— Po co byłyby mi twoje ciuchy? — odparował Uchihy, unosząc brwi i w końcu na niego spojrzał. Dźwięk zapinanego rozporka zabrzmiał w szatni niczym wystrzał i Naruto aż się zapowietrzył. Sasuke wciąż patrzył mu prosto w oczy, kiedy zapinał gacie i nawet na moment nie stracił rezonu!
— Cały czas powtarzasz, że chcesz się na mnie zemścić! — syknął przez zaciśnięte zęby Naruto.
— I w związku z tym miałbym ukraść twoje ciuchy? — Sasuke odwrócił się do szafki, pakując swoje rzeczy do torby.
Naruto aż sapnął. Zazwyczaj słynął z tego, że najpierw robił, później myślał, jednak dzisiaj wyjątkowo, po raz pierwszy zastanowił się, co chciał właśnie powiedzieć. Na końcu języka miał, że przecież kilka dni temu Uchiha go całował, a w związku z czym kradzież plecaka Naruto byłaby idealnym pretekstem, żeby dłużej popatrzeć na jego ciało. Całe szczęście trzymał jednak język za zębami. Nie byli w szatni sami, a te informacje nie tylko dla Sasuke okazałyby się kompromitujące. Nikt nie mógł się dowiedzieć o tym, że się całowali!
— To kto ma moje ciuchy? — zapytał Naruto po chwili konsternacji. Odetchnął ciężko, starając się uspokoić. Niestety na próżno — był tak wściekły, że nawet nie zauważył, kiedy przestało mu być zimno.
— Poszukaj na korytarzu.
— Nawet mnie nie wkurzaj, Sasuke! — krzyknął, tracąc panowanie nad sobą. Mocno złapał go za ramię, obracając w swoją stronę. Oddychał szybko, a krew dosłownie się w nim gotowała. Wciąż nie mógł uwierzyć, że był taki głupi i nawet nie pomyślał, że ci idioci mogli mu zabrać plecak! Niewiele myśląc, pchnął Sasuke na szafki i uderzył pięścią zaraz obok jego głowy. Dyszał ciężko, cały czerwony na twarzy. Miał tak rozszerzone źrenice, że prawie nie było widać jego tęczówek. Uderzył pięścią jeszcze raz i jeszcze, aż nie zrobiło się wgniecenie.
Sasuke obserwował wszystko z chłodnym wyrazem twarzy. Nawet nie drgnął, kiedy Naruto walił pięścią zaraz koło jego głowy. Spokojnie czekał.
— Pierdolę to! — krzyknął nagle Naruto, odsuwając się od niego. — Nie mam zamiaru dłużej siedzieć na tym zadupiu. Wracam do Los Angeles!
— Raczej nie wyjedziesz stąd w samym ręczniku — powiedział Sasuke, mrużąc oczy. — Może najpierw znajdź ciuchy? — poradził kpiąco i w nagrodę został ponownie pchnięty na szafki.
— Wiesz, gdzie są moje ciuchy?! — syknął Naruto, łapiąc go za przód bluzy. Sasuke nie miał zamiaru już dłużej tego tolerować. Nikt, nawet Uzumaki, nie będzie nim szarpał i popychał. Był cierpliwy — do czasu. Zaklął siarczyście, odpychając Naruto. Chłopak najwyraźniej się tego nie spodziewał, bo zatoczył się na przeciwległe szafki, uderzając w nie plecami.
— Słuchaj, kretynie — syknął Sasuke wściekły, podchodząc do niego. — Powtórzę ostatni raz — poddusił Naruto przedramieniem, żeby się nie wyrwał — nie zadzieraj ze mną, bo naprawdę źle skończysz— warknął, mocniej naciskając na szyję Naruto. Czuł, jak chłopak z trudem przełykał ślinę. Na szczęście na te kilka cudownych chwil odebrał mu możliwość odzywania się. Niemal się uśmiechnął, zdając sobie z tego sprawę. To była przyjemna alternatywa, że w końcu Uzumaki go słuchał — musiał go słuchać — i nie mógł nic odpowiedzieć.
Naruto wierzgnął gwałtownie, jednak nie udało mu się uwolnić. Sasuke wolną ręką przytrzymał mu nadgarstki za plecami. Naruto chciał powiedzieć, że go nienawidził, że Sasuke był największym sukinsynem, jakiego spotkał, jednak nie mógł tego zrobić. Cały czerwony na twarzy jedynie obserwował Uchihę płomiennym spojrzeniem.
— Świetnie — powiedział grobowym głosem Sasuke, odsuwając się trochę od Naruto. Uśmiechnął się chłodno. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem, nawet nie zauważając, że chłopcy, którzy zostali w szatni, patrzyli na wszystko z napięciem. Obserwowali uważnie każdy ich ruch, spodziewając się bójki. Niestety przeliczyli się, bo Sasuke puścił w końcu Naruto i mierząc go czujnym spojrzeniem, obserwował, jak Uzumaki w samym ręczniku wyszedł na korytarz, mocno trzaskając drzwiami. Grupka gapiów nie mogła zauważyć uśmiechu Sasuke, kiedy ten pakował brudne ubrania do plecaka.