Ironia sokratejska cz. III

betowała Dream :)

Cz. III

— Zawieź mnie do La Puente, muszę załatwić kilka spraw.
James zacisnął palce na kierownicy, nie odpowiadając. Światła komunikacji drogowej właśnie zmieniły się na czerwone, więc zatrzymał radiowóz przed pasami. W lusterku zauważył stojący tuż za nimi zielony kabriolet.
— Nie zrozumiałeś, co powiedziałem na parkingu? — zapytał spokojnie Franka, wciąż skupiając uwagę na samochodzie znajdującym się za nimi. Zmrużył oczy, starając się zapamiętać jego numery rejestracyjne. Miał wrażenie, że wóz był kradziony.
— Musze załatwić kilka spraw służbowych! — Frank przewrócił oczami, z rozdrażnieniem obserwując tłum pieszych, przechodzących przez pasy. Przypomniała mu się kobieta, którą dzisiaj mijał, idąc do cukierni i aż uniósł kącik ust do góry, zastanawiając się, jakby na tamtą sytuację zareagował Kipling.
— Pan McGorday kazał nam jechać do Compton.

— Po co? — syknął zirytowany Frank, w myślach złorzecząc na komisarza. Tydzień temu obiecał, że odwiedzi swojego łącznika w latynoskiej dzielnicy i nie miał zamiaru ponownie wystawić go do wiatru.
— Jedź do La Puente.
James nie odpowiedział, ruszając, kiedy światła zmieniły się na zielone. Skręcił w lewo, wjeżdżając na obwodnicę. Z pełną premedytacją przejechał zjazd na autostradę Pomona Fwy, prowadzącą prosto do La Puente. Zignorował Franka, jego przekleństwa, wściekły wyraz twarzy, a nawet groźby i ze stoickim spokojem wjechał na inną drogę szybkiego ruchu — Harbor Fwy prowadzącego do Compton.
Frank zaklął siarczyście i niemal siłą ściągnął z czoła okulary, rzucając je na deskę rozdzielczą.
— Co ty sobie, kurwa, myślisz?
— Miałeś nie przeklinać — zauważył James, wzdychając ciężko. — Pojedziemy do La Puente później.
Frank już chciał coś odpowiedzieć — a najlepiej posłużyć się nawet argumentem siły — ale niespodziewanie zamilkł i uśmiechnął się szeroko. Jego partner rzucił mu szybkie, zdezorientowane spojrzenie, aż zwalniając.
— Świetnie, młody. — Frank zaśmiał się cicho i założył na nos okulary przeciwsłoneczne. — Kiedy pojedziemy do La Puenta, nauczę cię, na czym polega bycie prawdziwym gliną.
James zmarszczył brwi, myśląc, że Frank był ostatnią osobą, od której chciał się tego dowiedzieć. Z każdą minutą spędzoną z nim, zaczynał mieć coraz większe wątpliwości, co do tego, że McGorday wiedział, co robił. On i White nie nadawali się na partnerów.
— Będziecie się świetnie uzupełniać. Tego właśnie naszemu Frankowi brakuje! — oznajmił mu z entuzjazmem komisarz, kiedy rozmawiał z nim zanim jeszcze jego partner pojawił się w gabinecie komisarza. — Jesteś jednym z najrozsądniejszych policjantów, jakich widziałem, James. Zrobisz karierę, zobaczysz! Frank jest najlepszą osobą, żeby wprowadzić cię do naszego świata. Najlepszych rzucam zawsze na głęboką wodę. Takie są moje zasady i wiesz co? Moi policjanci świetnie na tym wychodzą!
James nabierał jednak przekonania, że akademia nie przygotowywała na współpracowanie z szaleńcami takimi jak Frank.
— Ile masz lat?
— Ja? — zapytał głupio James, wyrwany z własnych myśli.
— W aucie nie ma nikogo oprócz nas, baranie, a ja chyba wiem, ile mam lat — prychnął kpiąco Frank. Siedział na fotelu swobodnie, z nogami wyłożonymi na deskę rozdzielczą. Nawet nie zapiął pasów.
— Dwadzieścia.
— Młody jesteś — stwierdził z rozbawieniem, patrząc na kierowcę znad ciemnych okularów. James zdziwił się nie tyle nagłą zmianą tematu, co nastawieniem Franka. Nie podejrzewał, że mężczyzna będzie chciał się o nim cokolwiek dowiedzieć. Spojrzał na radio, nie mając pewności, czy Frank go zaraz nie włączy, żeby spędzić milej czas — na słuchaniu muzyki, niż na rozmowie z nim.
— Ty też — odpowiedział James, wzruszając ramionami.
Frank prychnął, kręcąc głową. Sięgnął do kieszeni po paczkę papierosów.
— Będzie ci to przeszkadzało? — zapytał, wyjmując jednego. Zanim James zdążył odpowiedzieć, wsadził go sobie w usta i podpalił zapalniczką.
— Co, jeśli powiem, że tak? — zapytał James, zjeżdżając z autostrady. Frank zauważył, że chłopak prowadził bardzo płynnie, bez chwili jakiegokolwiek zawahania.
— Wychowałeś się w Los Angeles. — Bardziej stwierdził, niż zapytał. Zaciągnął się mocno, obserwując Jamesa spod półprzymkniętych powiek. Kierowca zmarszczył brwi i wzruszył ramionami. Uchylił okno, z przyjemnością czując na twarzy powiew wiatru. — Jesteś dobrym kierowcą — uznał w końcu Frank i uśmiechnął się krzywo. James nie miał pewności, czy jego partner z niego szydził, czy rzeczywiście mówił szczerze.
— Czemu ty nie możesz prowadzić? — zapytał, przypominając sobie nagle, że McGorday, kłócąc się z Frankiem, powiedział, że ten nie miał samochodu.
— Rozjechałem zbyt wiele babć na pasach. — Frank uśmiechnął się do niego szeroko, ponownie wsuwając okulary na czoło. Miał białe, równe zęby i zawadiacki uśmiech. — McGorday boi się, że w końcu rozjadę matkę burmistrza.
— Myślisz, że to zabawne? — James spojrzał na niego ostro, aż gotując się w środku. Nie mógł zrozumieć, jak ktoś kpił z czegoś takiego. — Nie masz nawet szacunku dla starszych.
— A co? — zaśmiał się cicho Frank, popalając papierosa. — Twoją ktoś rozjechał? — zapytał, a James zjechał gwałtownie na pobocze. Znajdowali się na wyludnionej, mało ruchliwej drodze. James znał te skróty bardzo dobrze i często z nich korzystał, jadąc do Compton, Frank natomiast nawet nie wiedział o ich istnieniu i zawsze nadkładał drogi.
— Moja babcia mnie wychowała. Zawdzięczam jej wszystko, co osiągnąłem — powiedział twardym, ostrym tonem i Frank spojrzał jawnie zaskoczony na swojego partnera, aż przestając się uśmiechać. Ściągnął z nosa okulary, a niedopałek zgasił o deskę rozdzielczą. James nie skomentował tego, rozgniewanym, pełnym napięcia wzrokiem obserwując Whita.
— Słyszałem o kompleksie matki, ale żeby babki? — Frank pokręcił z niedowierzaniem głową i dotknął z roztargnieniem czoła. Zanim jednak James zdążył „po męsku” zareagować na tę uwagę, rozbrzmiała komórka Whita, który ponownie zaśmiał się radośnie i prowokacyjnie patrząc wciąż w ciemne oczy Jamesa, sięgnął po aparat leżący w półce pod radiem. Z odpowiedzi Franka James wywnioskował, że zostali wezwani. Nie mylił się zresztą.
— Morderstwo na Hawthorne — mruknął niechętnie Frank, a James aż zmrużył oczy, uśmiechając się lekko. Jego pierwsza sprawa.