Kicz

Wspominałam, że nie lubię większości bohaterów w Naruto? Tej większej większości oczywiście…
Anju, kochanie to nie była moja margaryna tylko Sanu :)

Kicz mam zamiar zakończyć w listopadzie. W grudniu rozpocznie się druga część Refuge, więc dajcie mi już z nim spokój.

Mits moja strona nie jest tablicą ogłoszeń. Jeśli chcesz spamować rób to z łaski swojej gdzie indziej.


Oj biedactwa, jesteście takie niedouchihowacione (fuck!).

To był strasznie głupie. Głupie i naiwne. Zdziwiłem się, że tak właśnie postąpiłem. Zazwyczaj działałem rozsądnie. Byłem racjonalistą. Musiałem dokładnie przeanalizować nawet najmniej ważny szczegół w moim życiu. Liczyło się każde „za” i „przeciw”.
A teraz stałem i patrzyłem na jakiegoś idiotę, któremu nie powiodło się w życiu.
To było jak odruch bezwarunkowy. Może moja intuicja dostrzegła w nim ukryty potencjał? Może zrobiła na mnie wrażenie metamorfoza Sakury? A może w tym wszystkim nie chciałem być po prostu sam?
Bo kiedy toniesz w bagnie, zawsze lepiej mieć obok siebie kogoś. Kogokolwiek. I to naprawdę nieważne, że wspólnie będziecie się podtapiać. Ciągnąć na dno, żeby choć na sekundę zaczerpnąć oddechu. Ponieważ gdy dosięgnę już tego cholernego dna, nie będę sam.
- I co teraz będzie? – Zapytał, a jego pytanie zawiesiło się w powietrzu jak bombka na choince. Na świecie istnieją różne rodzaje pytać. Są pytania proste, są pytania głupie i są pytania, które pomimo ważnej odpowiedzi powinny zostać pytaniami retorycznymi.
- Chodź – złapałem go za łokieć i pociągnąłem w stronę parku. Przeprowadziłem przez jezdnię, a jeden z samochodów o mało nas nie rozjechał.
- Cholera! Chcesz mnie zabić?! Wiesz, że powinno się przechodzić na pasach?!
- Nie.
I nic więcej nie mówił. Kiedy kupiłem mu lody na patyku i kiedy usiedliśmy na ławce, patrzył na mnie jedynie dziwnymi, niebieskimi oczyma. Słońce odbijało się w jego włosach tworząc niezwykły kolor. Równie jasny co to gówno nad nami. Uśmiechnąłem się lekko.
- Projektowałeś kiedyś ubrania?
- Yym – potrząsnął przecząco głową, zlizując truskawkową polewę.
- Będziesz dobrym projektantem.
- Skąd możesz to wiedzieć? – Chłopak zmarszczył brwi i odstawił na chwilę loda.
- Bo wiem.
I znów nastało milczenie. Naruto wlepiał we mnie wzrok, a ja obserwowałem jakichś ludzi wygłupiających się nad stawem. Siedzieliśmy tak przez dłuższą chwilę, dopóki Naruto nie skończył jeść loda. Dopiero wtedy się odezwał.
- Jeśli szukasz jakiegoś barana, którego chcesz oszukać i naciągnąć na bóg wie co, to źle trafiłeś.
- Nie oszukam cię.
- To czemu to akurat mi zaproponowałeś? – Nie wiem czy zdawał sobie sprawę z tego, że z każdym kolejnym słowem, przysuwał się do mnie coraz bardziej. – Jest wiele zdolniejszych ludzi ode mnie. Ja tak naprawdę to jestem nikim.
- Sądziłem, że masz nieco większe mniemanie o sobie – uśmiechnąłem się ironicznie, ale blondyn ku mojemu zdziwieniu również się uśmiechnął.
- Bo mam, ale wiem też co sądzą o mnie inni. Nie oszukujmy się.
W tym co powiedział Naruto kryła się chyba prośba o zaprzeczenie, lub pocieszenie. Ten chłopak musiał być strasznie samotny. Ludzie samotni zazwyczaj są realistami. Wiem coś o tym. Realizm jest strasznie gorzki. Jest jak dobra whisky. Pali od środka. A na zewnątrz jest tak przeraźliwie zimno. I nikt ci nie pomoże jeśli będziesz wśród miliona ludzi.
- Lubisz jedwab?
- Co?
Jedwab jest jak samotność. Jest szlachetny, śliski i zimny. Nie można się przy nim ogrzać. Można jedynie ładnie wyglądać. Jedwab nie jest tkaniną, w którym człowiek czułby się bezpiecznie.
- Jaki jest twój ulubiony materiał? – Zapytałem świdrując sylwetkę blondyna. Czułem, że drgnął pod moim spojrzeniem.
- Lubię moher.
Och… rzeczywiście! Moher jest chyba jeszcze bardziej filozoficznym materiałem niż jedwab…
- Będziemy się musieli zapożyczyć – powiedziałem niespodziewanie.
- Czemu? Przecież masz kasę.
- Mój ojciec ma. Jeśli się dowie o moich planach to mnie wydziedziczy, albo zabije.
- To chyba lepsza już śmierć – Naruto zmarszczył nos i zaśmiał się cicho. – No ale skoro cię wydziedziczy, to tak czy siak będziemy musieli wziąć kredyt. Na jedno wychodzi.
- Z niektórymi sprawami lepiej poczekać.
Lepiej później niż prędzej Fugaku Uchiha dowie się, że jego syn będzie projektował ubrania.
- Sasuke? - Głos Naruto wydał mi się dziwnie niepewny. Spojrzałem na niego uważnie. – Bo mnie wylali z pracy i…
- Wiem. Zamieszkasz w moim mieszkaniu.
Kiedy to powiedziałem jego źrenice stały się większe. Najwyraźniej zaskoczyły go moje słowa. Chociaż ja nic nadzwyczajnego w nich nie widziałem. To chyba logiczne biorąc pod uwagę sytuację Naruto.
Milczał przez dłuższą chwilę. Znudziło mi się wgapianie w jego twarz. Odchyliłem głowę do tyłu i zapatrzyłem się w niebo. Słońce górowało nad horyzontem. Jego promienie przedzierały się przez korony drzew. Dawały złudne poczucie ciepła. Było chłodno. Czułem muśnięcia wiatru na skórze. Jakby bał się dmuchnąć mocniej.
Przymknąłem oczy. Gdyby nie śmiechy i rozmowy ludzi, byłoby idealnie.
Cisza była moim ulubionym dźwiękiem. Większość rzeczy powinna się dziać w milczeniu. Powinno cicho się kochać, umierać i cierpieć.
- Nie znamy się.
- Nie znamy się – poparłem Naruto, ale na niego nie spojrzałem.
- Nie boisz się mnie przyprowadzać do swojego mieszkania? A co jeśli cię oszukam, okradnę, lub zamorduję podczas snu? – Słysząc to roześmiałem się. Odpowiedziało mi kilka śmiechów znajdujących się gdzieś niedaleko. Ich echo poniosło się po parku.
- Nikt nie zaproponuje ci lepszego startu. Jeśli mnie oszukasz będziesz głupszy niż myślałem. I znowu zostaniesz sam – ostatnie zdanie wyszeptałem prosto do jego ucha. Drgnął, a ja uśmiechnąłem się lekko i odgarnąłem jego niesforne włosy z czoła. Odsunąłem się. Nie wiem jak odczytał mój uśmiech. Trudno mi również powiedzieć jaki wyraz miała moja twarz, kiedy na niego patrzyłem. Zobaczyłem tylko jak jego źrenice rozszerzają się, a usta rozchylają lekko w zdziwieniu. Zaraz potem przygryzł wargę bardzo mocno. Zmarszczył brwi.
- Nic o mnie nie wiesz – powiedział, a jego głos drżał od złości. Nie odpowiedziałem. Powoli wstałem i spojrzałem na Naruto. Wyciągnąłem w jego stronę dłoń, tak jak robią to w filmach. Złapał ją po chwili. Pomogłem mu wstać. Blondyn westchnął cicho i dotknął mojego policzka. Zaskoczyło mnie to.
- A co jeśli się nam nie uda?
- Podobno jesteś strasznym optymistą.
- Chcę sobie po prostu przygotować plan B w razie, gdyby coś zawiodło.
- Wiele razy się już w życiu zawiodłeś, co? – Uśmiechnąłem się cynicznie. Zaczęliśmy iść w stronę mojego mieszkania.
- No – odpowiedział tak zwyczajnie. Pierwszy raz w życiu zrobiło mi się głupio. – Ty chyba miałeś wszystko co sobie zażyczyłeś, co? – Zerknąłem na niego kątem oka. Również uśmiechał się złośliwie, jak ja.
- Może.
- Uda się nam?
- Może.
- Może.
Naruto był dziwną, nieobliczalną osobą. Nie spotkałem w swoim życiu jeszcze takiej osoby. Był magiczny jak Harry Potter, dziecinny jak smerfy i kiczowaty jak Paris Hilton. Polubiłem go.

- Masz ładne mieszkanie.
- Wiem.
Zdawało mi się, że głowa Naruto obraca się o 360 stopni, a oczy ma nawet w dupie. Wszystko, każdy szczegół obserwował bardzo dokładnie. Aktualnie przebywaliśmy w kuchni. Jego wzrok cały czas wędrował w stronę lodówki. Można wręcz powiedzieć, że rozbierał ją wzrokiem. Westchnąłem cicho.
- Jeśli chcesz możesz ją otworzyć.
- Co?
Podszedłem i uchyliłem drzwi lodówki. Promienie sztucznego światła oświetliły twarz blondyna.
- A masz ramen?
- Nie.
- To mogę wziąć lody? – Zanim zdążyłem odpowiedzieć, już je wyjął.
- Lepiej byś wciął jakiś jogurt. Roztyjesz się jeszcze jak reszta Amerykanów.
- Trudno.
Zaprowadziłem go do jego nowego pokoju. Spodobał mu się. Kiedy wylądował na łóżku, zaśmiał się i poklepał miejsce obok siebie. Nie skorzystałem z okazji i nie usiadłem.
- W kuchni powiedziałeś tak, jakbyś nie był Amerykanem – wziął z nocnej szafki lody, które odłożył przed skokiem.
- Bo nie jestem. Mój ojciec i matka pochodzą z Japonii.
- A co robi twoja rodzina?
- Produkuje motory – Naruto uśmiechnął się uśmiechem, którego nie zdążyłem jeszcze rozpracować.
- A dostanę jakiś w prezencie?
- Nie.
Chłopak zbytnio się tym nie przejął. Wziął poduszkę i rzucił ją we mnie. Na jego nieszczęście trafił mnie prosto w twarz. Zaczął się głupio śmiać, a ja podszedłem do niego i zacząłem okładać ową poduszką blondyna. Lekki uśmiech nie mógł zejść mi z twarzy. Pierwszy raz biłem się z kimś poduszkami.

Pokazałem Naruto całe mieszkanie. Na koniec zostawiłem pracownię, w której tworzyłem ubrania. Pracownia mieściła się na poddaszu. Prowadziły do niej wysuwane z sufitu schody. Do tej pory nikt ich nie odkrył i mam nadzieję, że tak pozostanie. Dałem Naruto książki, które miał za zadanie przeczytać. Pokazałem swoje szkice i chyba od tego momentu rozpoczęła się nasza współpraca.

- Jutro lecę z Itachim do Londynu. Zajmij się firmą.
- Dobrze.
Mój ojciec siedział w wielkim fotelu, w swoim wielkim gabinecie, w swoim wielkim wieżowcu i wypisywał wiele czeków. Ostatnio nic innego nie robił.
- Wczoraj dzwoniła do ciebie matka. Dlaczego nie odebrałeś?
Fugaku Uchiha był człowiekiem biznesu. Był człowiekiem, który nie nadawał się na ojca. Przynajmniej dla mnie. Uczucie nienawiści było tak silne, że nie mogłem go znienawidzić. Nie mogłem go zawieść, chociaż wiedziałem, że i tak nigdy go nie zadowolę.
- Byłem zajęty.
- Czym?
Zamilkłem. Ojciec uśmiechnął się lekko, jakby coś podejrzewał. Tak naprawdę nic jednak nie podejrzewał. Kiedy byłem mały zawsze bałem się tego uśmiechu. Teraz był mi po prostu obojętny. Bo miałem kogoś z kim będę mógł utonąć.
- Z każdym kolejnym dniem coraz bardziej udowadniasz, że nie nadajesz się do tej pracy.
- Wiem – powiedziałem i ojciec podniósł na mnie głowę. W jego oczach było coś dziwnego. Blask, jaki czasami widzę u Itachiego.
Itachi jest moim bratem. Kiedyś go kochałem. Później nienawidziłem, a teraz jest mi już obojętny.
Obojętność jest wspaniałym uczuciem. Jest jak gwiazdy. Gwiazdy zawsze są obojętne. Piękne, dumne i mające nas całkowicie w dupie. To takie poetyckie.
- Nie możesz się nawet równać z Itachim.
Nie odpowiedziałem. Spojrzałem na ojca jedynie zimnym, cynicznym wzrokiem. Czułem jak moje usta wyginają się w kpiącym uśmieszku, a na język pchają się słowa, których już nie będzie można cofnąć.
Poszedłem za radą Naruto. Ojciec, Itachi i cała ta zasrana firma nie jest mi już do szczęścia potrzebna. Teraz mogliby tylko przeszkadzać w osiągnięciu celu.
Muszę jednak przyznać, że to zabawne. Kiedyś oddałbym nawet życie za te cholerne motory. Byleby tylko ojciec mnie zauważył i docenił, żeby Itachi przyznał, że mogę mu zagrozić w pozycji do objęcia stołka ojca. Bo to on był prawowitym dziedzicem, kurwa. To on zawsze był tym prawowitym.
Ja nie miałem w sobie tyle silnej woli, by pokonać brata i udowodnić ojcu, że jestem lepszy od niego. Mój upór zbudził się gdzieś w szufladzie między szkicami rysunków, a skrawkami materiałów. I nic nie mogłem na to poradzić. Może głównie dlatego, że całe przedstawienie znudziło mi się już dawno temu.

- Wydaje mi się, że dobrze zrobiłeś – Naruto nachylił się nade mną i poklepał po głowie.
- Nie rób – warknąłem i odepchnąłem jego dłoń. Nie byłem w nastroju, na jego wygłupy. Wstałem od stołu, na którym blondyn bazgrał swoje rysunki i podszedłem do ekspresu, żeby zrobić sobie mocną kawę. Siedzieliśmy w kuchni, kiedy wymyślaliśmy nasza pierwszą kolejkę. Naruto powiedział, że najlepiej tworzy mu się w kuchni, więc chcąc czy nie, musiałem się przenieść do kuchni, ponieważ mi, ku mojemu ogromnemu zdziwieniu najlepiej rysowało się przy nim. Było kiczowacie. On był kiczowaty. A głównie jego pomysły. Jest styl okazał się dziwnie niegustowny i dziecinny. Tworzył wspaniałe wzory, których nigdy wcześniej nie widziałem. Miał wyobraźnie, której brakowało mi. Ponieważ wiem, że moje ubrania były bezpieczne. Nie były banalne. Zawsze jednak bałem zaryzykować się tyle, by nie uznano kreacji za kicz. Kicz jest bardzo zły.
- Dodaj pięć łyżeczek cukru i jedną soli.
- Co? – Spojrzałem na Naruto zaskoczony. Chłopak uśmiechnął się do mnie lekko.
- Jeśli robisz kawę, zrób i mi.
- Sam sobie zrób.
- Jesteś niemiły – zauważył.
- No jestem – poparłem go.
Nastała cisza. Blondyn wrócił do rysowania jakiejś sukni. Z sąsiedniego pokoju dobiegał nas cichy dźwięk telewizora. Była druga w nocy. Westchnąłem i zapatrzyłem kawę. Usiadłem z powrotem przy stole.
- Myślisz, że skończymy ją do końca tygodnia? Musimy jeszcze znaleźć materiał i krawca. Jeśli nam się uda to będzie z górki.
- Najtrudniejsze są początki. Podaj mi różowy – rzuciłem w stronę niebieskookiego różą kredkę.
- Jak to możliwe, że ubrałeś Sakurę tak gustownie, a teraz rysujesz takie tandetne rzeczy?
- To źle?
- Nie. Chyba nie – powiedziałem, jednak Naruto wyczuł moje wahanie. Podszedł do mnie i położył dłoń na ramieniu.
- Podobają mi się te ubrania. Chciałem stworzyć coś prawdziwego. Nie wiem, czy będę mógł narysować coś innego.
- Mój styl łagodzi twój styl.
- Mój styl ożywia twój styl, Sasuke.
- Jesteś beznadziejny – uśmiechnąłem się gorzko, jakbym zjadł kilogram cytryn. Naruto uśmiechnął się, jakby zjadł kilogram czekolady. Albo sera.
- Spadaj do lumpeksu! – Zaśmiał się.
Czasami dobrze mieć takiego idiotę przy sobie.

- Widziałem już gdzieś te szkice.
- Kiedyś projektowałem sam. Moje prace ukazywały się głównie w sieci.
Byliśmy właśnie u organizatora konkursu dla młodych talentów. Wygrana w nim gwarantowała nam pozycję w branży. Lepszej szansy chyba już nie dostaniemy.
- Jesteś Mścicielem Kiczu?
Kopnąłem Naruto, który parsknąć śmiechem słysząc mój dawny pseudonim. Nie wybierałem go. Wybrali go internauci i nic już nie mogłem zrobić. Za bardzo im się spodobał.
- Nie sądziłem, że kiedykolwiek się ujawnisz.
- A jednak.
Facet uśmiechnął się do nas.
- Życzę powodzenia.
- Dziękujemy.

Staliśmy za kulisami i patrzyliśmy jak ludzie klaszczą, kiedy kolejne modelki wychodziły na wybieg. Chyba się nad udało. Tak. Na pewno nam się udało.
Mimowolnie uśmiechnąłem się, mocniej ściskając ramiona Naruto, który stał przede mną i zagryzał palce.
- Podoba się im? Podoba? A jak to nie nasza kolekcja?
- Zamknij się młotku.
Zaprojektowaliśmy jesienną kolekcję. Królowały w niej Japońskie wzory. Były kimona i nowocześniejsze wersje tradycyjnych strojów i czarne barwy mieszające się z neonami. Było dużo zebry, gepardzich centków, oraz krowich łat. Wyzywające kreacje przeplatały się w dziecinnymi krojami. Byliśmy prawdziwym objawieniem tego wybiegu.
- Udało się nam? – Wyszeptałem do ucha Naruto, który odwrócił się z wielkim bananem na gębie.
- No.
Udało się nam. Stanęliśmy na schodach do sukcesu. Nasza kolekcja się spodobała.
I dziennikarze byli pod wrażeniem, i organizatorzy i goście pokazu.
Udało się nam.

- No to za naszą firmę!
- A jak ją nazwiecie? – Zapytał ktoś z boku, kiedy Naruto wznosił kolejny toast.
- Jak ją nazwiemy?
- Nie wiem? Sasuke jak ją nazwiemy?
- Sasunaru.
- Wspaniale! – Wykrzyknął i poklepał mnie po plecach.
- Sasunaru podbije świat!