Bom Bom! 22

agii-chan, kochanie, nie chodzi o to, żeby czytelnicy mi komplementowali, to wcale nie jest ważne. Najważniejsze jest, żeby mówili swoje zdanie, to co im się podoba, a co im się nie podoba, jakie błędy robię, jak mogę je poprawić. W blogowaniu chodzi o to, żeby się rozwijać przez pokazanie światu swojej twórczości :) Jeśli chodzi o plan Naruto, nie znam się na tym za bardzo, ale benzyna jest łatwopalna, dlatego można ją podpalić ^^'' nie umiem ci tego inaczej wytłumaczyć. No ale nie widziałaś tego na filmach? Jak np. wybuchają stacje benzynowe? A to, co będzie się działo w domu Naruto przekonasz się już teraz.


Zapraszam na nowy blog, link macie tam na górze, fajnie by było, jakby dużo osób zagłosowało na nim. Dziękuję również tym, którzy już zagłosowali.

I to chyba tyle. W następnym rozdziale będzie nieco więcej akcji :) Teraz będę już pilnowała, żeby się nie rozwlekało.



Naruto obudziły krzyki dobiegające z piętra. Nie miał pojęcia, kto krzyczy, i tak naprawdę, niewiele go to obchodziło. Zależało mu tylko na jednym – żeby ta cholerna, patologiczna rodzina się w końcu zamknęła i dała mu spokój. Zwłaszcza, że należał mu się szczególny odpoczynek po wczorajszej gehennie. Bolało go wszystko, począwszy od głowy, przez wielką i barwną śliwę pod okiem – prezent od ojczyma, a skończywszy na kopniętej dumie Uzumakiego, która wczorajszego wieczoru poważnie ucierpiała.
- Niech to szlag – syknął, przecierając zaspane oczy. Krzyki z dołu były coraz głośniejsze, dlatego Naruto skapitulował i zwlekł się z łóżka z ciężkim sercem. Z okna uderzyła w niego biel zimowego miasteczka, otulonego miękkim, puszystym śniegiem. Podszedł do oszronionej szyby, mrużąc oczy. Był jedenasty października, a w tym cholernym miasteczku już spadł śnieg. Naruto nie wiedział, czy to normalne, nigdy nie interesował sie jakimiś górskimi kurortami, więc skąd miał niby wiedzieć, czy nie ma aktualnie jakichś anomalii pogodowych, skutkiem których, za kilka chwil będzie się można spodziewać jakiejś lawiny. A lawina będzie tak duża, że przykryje całe miasteczko! Albo przyjdą wielkie mrozy i będzie jak w epoce lodowcowej. Albo…
Naruto westchnął ciężko, głowa rozbolała go jeszcze bardziej od tych wszystkich apokaliptycznych myśli. Spojrzał na ubrania Uchihy, rzucone w kąt. Gdzieś tam, w gąszczu czarnych, pożyczonych gaci i za dużych, sportowych bluz, ukrywał się jego telefon komórkowy, który niestety nie przeżył wczorajszego zamachu na osobę Naruto. Ale blondyn jakoś mało przejął się tym faktem. Przecież, kto miałby dzwonić do Uzumakiego? Iruka, kiedy nie dodzwoni się na prywatny telefon chłopaka, zawsze może zadzwonić do jego matki. Hinata, z pewnością będzie leczyła gigantycznego kaca po wczorajszych szaleństwach, a reszta zainteresowanych nie miała jego numeru. Czym się więc, przejmować? Naruto zmarszczył nagle brwi. W sumie jest jedna osoba, która z pewnością chciałaby do niego zadzwonić. Sasuke? nie, raczej Itachi. Uzumaki dawał mu swój numer, jednak w sumie, brat snowboardowej gwiazdy będzie miał zbyt dużo rzeczy na głowie, żeby przejmować się jakimś wyrostkiem.
Naruto po raz kolejny westchnął. Mimowolnie przypomniał sobie wczorajszą imprezę. To był chyba najdziwniejszy dzień w jego życiu. Zagrał w to słynne Bom Bom!, poznał pewną mroczną tajemnicę, uchronił Haruno przed kompromitacją, o mało nie został utopiony, no i przeżył pełne uniesień chwile z Uchihą. A na koniec dostał w pysk od swojego zbzikowanego ojczyma. Żyć, nie umierać!
Och, za co dostał w pysk od ojczyma zapytacie?
Jego mała, wstrętna, zakompleksiona siostra przyrodnia poskarżyła się, że Naruto nazwał ją pucołowatą ropuchą. Z pewnością dodała jeszcze kilka barwnych epitetów i proszę! Mamy wściekłego ojczyma, który pała chęcią zemsty i rozhisteryzowaną matkę, która jest rozdarta między swoimi dziećmi. A na deser mamy prawy sierpowy pana domu. Czego chcieć więcej? Idealne zwieńczenie siedemnastych urodzin Naruto.
Naruto westchnął ciężko po raz trzeci, odpędzając od siebie wizję wczorajszego dnia i rozglądając się po pokoju. Kiedy jego wzrok natrafił na stary komputer na biurku, uśmiechnął się po raz pierwszy dzisiejszego dnia. Jego uśmiech był niebywale przebiegły i oznaczał tylko jedno: Naruto miał plan. Plan awaryjny dla ścisłości, który był planem zemszczenia się na Sasuke. Miał nadzieję, że ten gruchot go nie zawiedzie i jednak będzie mógł wprowadzić w życie swoje diaboliczne pomysły. Już miał zabierać się do realizacji niecnych zamiarów, jednak knowania przerwało mu głośne burczenie w żołądku, dlatego też, chcąc nie chcąc, musiał zejść na śniadanie. A trzeba dodać, że bardzo nie chciał schodzić na nieodzowne spotkania z jego pseudo rodziną.

W domu panowała ciężka atmosfera. Kushina nie odzywała się do swojego męża, pan domu chodził dumny jak paw, a dzieci kłóciły się z matką o to, że trzyma stronę Naruto. Całe szczęście, że blondyn wstał grubo po oficjalnym śniadaniu, dlatego też nie musiał siedzieć przy stole z tymi burakami, których z dnia na dzień coraz bardziej nienawidził. Jego matka była jeszcze bardziej wypłoszona, niż kiedy ją poznał i teraz nawet najmniejszy szelest wprowadzał ją w panikę; myślała, że jej mąż się zbliża. Co było jednak najdziwniejsze to to, że Kushina nie rozmawiała z Naruto. Nie traktowała go jak powietrza, jednak od wczorajszego dnia nie uraczyła go, chociaż burknięciem ze swojej strony. Panu Uzumakiemu naturalnie to nie przeszkadzało, jednak zaistniała sytuacja coraz bardziej zaczynała go irytować. Nikt z domowników nie wiedział o tym, że Naruto wczoraj o mało nie został małą syrenką, topiony przez zbzikowanych nastolatków, nikt też nie wiedział, że był bohaterem, który uratował honor Sakury Haruno. No i, że blondyn wiedział coś, co było naprawdę straszną tajemnicą. Naruto w domu jego matki traktowany był po prostu jak intruz, pasożyt, którego nikt nie chce tutaj oglądać. Dlatego też chłopak postanowił, że swój genialny plan odłoży na wieczór. Bądź, co bądź, jeszcze za wcześnie na jego realizacje, Sasuke mógłby się coś podejrzewać, a nawet mógłby domyśleć się całej prawdy. Naruto nie mógł na to pozwolić. Nie zrealizował swojego szatańskiego planu numer jeden, jednak to nie znaczyło, że w ogóle zrezygnuje z możliwości zemszczenia się na tym snobistycznym draniu. W sumie nie musi się spieszyć, a skoro już śnieg postanowił zawitać do górskiego miasteczka, czemu nie wykorzystać sposobności poćwiczenia na tym cholernym snowboardzie? Lepsze to niż nic, prawda?
Już miał wychodzić, przebrany w swój najnowszy zimowy strój, gdy niespodziewanie go ktoś zatrzymał. Kto? Naturalnie pan domu, ojczym we własnej, złowrogiej osobie.
- Nie pozwoliłem ci wychodzić! – Warknął w stronę Naruto, który zrobił najbardziej niewinną i zaskoczoną minę, na jaką było go stać. Po chwili zwątpił jednak w dobre serce swojego ojczyma i uśmiechnął się złośliwie.
- Nie potrzebuję twojego pozwolenia – warknął niezbyt uprzejmie, chociaż wiedział, że to nie szczyt jego możliwości, jeśli chodzi o umiejętności pyskowania. Gdzież by znowu! Cięty język Naruto nie zna granic.
- Coś ty powiedział, gówniarzu! – W jednej chwili Naruto uderzył plecami o ścianę, a nad nim, niczym rozjuszony byk stał ojczym, trzymając go za poły jego pięknej, nowej, pomarańczowej kurtki. Naruto odepchnął go najmocniej, jak umiał.
Wczorajszej nocy, gdy wrócił do domu, ojczym zaatakował go z zaskoczenia. Kiedy tylko blondyn przekroczył próg domu, facet rzucił się na niego i spektakularny prawy sierpowy zatrzymał się na twarzy Uzumakiego. Chłopak był zbyt pijany, zbyt zdezorientowany i zaskoczony, by móc odpowiednio zareagować. Dostał drugi raz, tym razem w brzuch.
Najzabawniejsze jest to, że w salonie była cała rodzina. Matka stała koło kominka z wystraszonym wyrazem twarzy, przyrodnia zapłakana siostra uśmiechała się teraz zawistnie, a mała apokalipsa, kilkuletni brat, spał na kanapie, jednak, gdy tylko jego ojciec stanął do walki, momentalne się obudził. Dlatego też cała familia z uwagą śledziła ten nierówny pojedynek.
Naruto udało się jeden raz uderzyć ojczyma, na tyle mocno, by ten przerwał walkę i zatoczył się niebezpiecznie do tyłu. Z ust popłynęła mu trochę krwi, którą szybko wytarł. A później Naruto dostał ostatni raz w brzuch, na tyle mocno, żeby upaść na kolana.
Wtedy, kiedy straszny pan domu poszedł spać, razem ze swoimi uradowanymi dziećmi, Kushina pomogła swojemu pierworodnemu dojść do pokoju na poddaszu. Wtedy właśnie, Uzumaki przyrzekł sobie, że ten stary pryk już nigdy, ale to przenigdy, nie podniesie na niego ręki.
Właśnie dlatego Naruto postanowił skorzystać z okazji, którą podsunął mu los.
- Odwal się ode mnie ty stary kutasie! – I nie czekając na reakcję swoje ojczyma, uderzył go z całej siły w szczękę.


Sasuke nie był dzisiaj w najlepszym nastroju, co odbiło się adekwatnie na jego treningu. Nie to, żeby wielkiego pana Uchihe męczył kac, z którym nie potrafił sobie poradzić. Kac był aktualnie najmniejszym problemem bruneta.
- Co jest, kurwa?! – Kakashi stał przy wielkiej skoczni - Big Air, i z niedowierzaniem patrzył na Sasuke, który po nieudanym skoku wspinał się na górę, by go powtórzyć. Chłopak zignorował uwagę mężczyzny, postanawiając, że teraz pokaże wszystko, na co go stać. Niestety Kakashi nie czytał w myślał snowboardowej gwiazdy i zatrzymał go agresywnie.
- Tak, trenerze? – Warknął Sasuke, z doświadczenia wiedząc, że teraz nie będzie miło. Wściekły Hatake był wyjątkowo twardym zawodnikiem, z którym nawet Sasuke nie mógł sobie poradzić. Cóż… pewnie dlatego też trenował Uchihe.
- Co to, kurwa, ma być, wytłumacz mi, do jasnej cholery! – Krzyknął poważnie wkurzony, jednak na pewno nie oczekiwał od Sasuke wyjaśnień. – Nie będę marnował czasu na takie gówno. Zjeżdżaj na dół i trenuj na rampie. Może na Half Pipe się w końcu obudzisz, a jeśli nie… - Zbliżył się do bruneta z niebezpiecznym błyskiem w oku. – Nie dożyjesz jutra, jasne? Za niedługo zaczyna się sezon i masz na nim wypaść bezbłędnie. Każdy twój konkurs będzie brany pod uwagę, podczas wybierania kadry na olimpiadę, rozumiesz?
- Tak jest, trenerze – burknął urażony Sasuke, w myślach złorzecząc Uzumakiemu. Bo to głównie przez niego nie mógł się skupić. Wciąż i wciąż analizował wczorajszy wieczór, z najdrobniejszymi nawet szczegółami przypominając sobie gesty, miny, słowa blondyna. Naruto po prostu nie mógł wyjść mu z głowy i to właśnie najbardziej irytowało naszą snowboardową gwiazdę. Dlaczego zapytanie? Sasuke zawsze był skupiony, skoncentrowany bardziej, niż ktokolwiek, perfekcyjny w każdym calu, a teraz jeździł jak najzwyklejszy nowicjusz. Podświadomie wiedział jednak, że w dzisiejszym dniu nic z niego nie będzie. Nie odzywając się już wcale, ubrał snowboard i postanowił zapewnić sobie zjazd z lodowca, wśród świeżego puchu.

Sasuke nie lubił sobót przede wszystkim dlatego, że do centrum sportowego złaziło się całe miasteczko - wszystkie dzieciaki, słodkie nastolatki i mięśniacy, którzy chcieli z nim konkurować. Całe, wielkie mrowisko, wśród którego Sasuke musiał trenować. Zwykle Uchiha weekendy spędzał na lodowcu, z dala od natrętnego tłumu, dlatego też Kakashi nie mógł sobie wymyśleć lepszej kary, niż zesłanie snowboardowej gwiazdy do pospólstwa, wśród którego był zmuszony ćwiczyć.
Sasuke stał u podnóża stoku, uważnie obserwując ludzi. Opierał się o jakiś kontener, który nie był seksowny, jednak Uchiha w tym momencie wyglądał jak najbardziej pociągająco. Ciemne włosy opadające pasmami na czoło, czarne, przenikliwe oczy – obrazek, który każda fanka Uchihy miała zapisany głęboko w sercu, teraz był wzbogacony o jego deskę snowboardową znajdującą się obok chłopaka, która udowadniała, że nie mają do czynienia z byle kim. To prawdziwy, autentyczny król zimowego szaleństwa. Szkoda tylko, że ten król wolał podpierać kontener, zamiast pokazać tej zgrai idiotów, jak sie jeździ.
- To prawda?
Sasuke spojrzał w bok, gdzie stała słodka i niewinna dziewczyna Uzumakiego, Hinata Hyuuga. Rzucił jej wrogie spojrzenie, dzięki czemu brunetka speszyła się nieco. Na jej bladych policzkach pojawił się znak firmowy – ognisty rumieniec. Sasuke uśmiechnął się kpiąco.
- Co? – Mruknął, jednak w jego głosie nie było już wrogości. Była w nim druga potężna broń, jaką Uchiha dysponował – była obojętność. Och, i to nawet bardziej działało na młodą Hyuugę, niż potencjalna nienawiść.
- To… Neji i Kiba, czy to prawda? – Zapytała w końcu, tuląc jednocześnie parę swoich nart.
- A jakbyś wolała?
- Wolałabym, żeby to nie była prawda – odpowiedziała zdecydowanym tonem, marszcząc jednocześnie brwi. Sasuke oderwał sie od podpieranego kontenera i zabrał snowboard. Odszedł kilka kroków, całkowicie ignorując dziewczynę, gdy ta niespodziewanie krzyknęła za brunetem. Chłopak westchnął ciężko i w końcu spojrzał na młodą Hyuugę przez ramię.
- Masz pecha – powiedział tylko, po czym skierował się na stok. W końcu namierzył Uzumakiego.


Naruto z siłą pocisku przekoziołkował przez połowę stoku, potrącając w między czasie zgraję jakichś dzieciaków. Śnieg, który wzbił się w powietrze przed jego spektakularną wywrotkę, opadł powoli na ziemię. Blondyn oddychał ciężko, ignorując krzyki rodziców, którzy pobiegli ratować swoje staranowane pociechy.
- Jestem w tym coraz lepszy! – Zaśmiał się do siebie, jednak już po chwili krzywił się, łapiąc za brzuch. Za każdym razem, gdy się śmiał, lub gdy wykonywał jakiś gwałtowny ruch, odzywały się siniaki autorstwa jego kochanego ojczyma. Wiedział z doświadczenia, że jeszcze kilka dobrych dni będzie musiał zmagać się z pozostałościami wczorajszej konfrontacji z tym capem. A najgorsze w tym wszystkim było to, że za niedługo zaczną się niewygodne pytania. Hinata już go dorwała, jednak jej łatwo można było wcisnąć jakiś kit. Dużo gorzej będzie z Uchihą. On na pewno nie nabierze się na byle kłamstwo.
- Dzień dobry – rozległ się spokojny, głęboki i jakże hipnotyzujący głos tuż nad leżącym Naruto. Chłopak poderwał się momentalnie do siadu i skrzywił po raz wtórny. Kiedy zobaczył, z kim ma teraz do czynienia, ponownie położył się na śniegu, zakrywając jednocześnie przedramieniem oczy.
Dlatego akurat teraz musiał spotkać tego cholernego dupka? Życie naprawdę jest niesprawiedliwe!
- Jak się czujemy? – Zapytał go Sasuke i jak na ironię pochylił się nad leżącym blondynem. Naruto burknął coś niezrozumiale. W głosie tego drania słychać było nutkę, może nawet i dwie, ironii, czystej złośliwości, z którą Uzumaki będzie się musiał teraz zmierzyć. Chłopak nie wiedział, czy znajdzie w sobie na to siły. Wszystkie pokłady jego energii zostały wypompowane wczorajszego wieczoru.
- Gorzej, kiedy ty pojawiłeś się na horyzoncie! – Syknął, po czym, w przypływie diabolicznego natchnienia dodał. – Odwal się ode mnie, okej?
- Przyszedłem porozmawiać – padła odpowiedź, której Naruto sie zupełnie nie spodziewał. Zabrał rękę sprzed twarzy, żeby móc spojrzeć na Sasuke. Uchiha uśmiechnął się do niego niebezpiecznie, och, jakże cholernie niebezpiecznie. I właśnie wtedy czarne oczy dostrzegły barwną, kolorową i soczystą śliwę na twarzy blondyna. Sasuke zmarszczył brwi i teraz wyglądał naprawdę groźnie. - Rusz dupę, idziemy! – Syknął po chwili głębokiej konsternacji i odszedł kilka kroków, jednak gdy zorientował się, że Naruto wciąż siedzi na tyłku, nie mogąc się podnieść, podszedł do chłopaka i pomógł mu.
Naruto wyczuł, że Uchiha był inny, że jego dotyk był inny. Coś się między nimi zmieniło po wczorajszej rozmowie, jednak to coś niekoniecznie musiało być dobre. Oczywiście nie, żeby Uzumaki zabiegał o sympatię tej snobistycznej sportowej gwiazdy, ale…
Naruto przymknął oczy, naprawdę już nie wiedząc, co ma o tym wszystkim myśleć. Relacje, jakie łączyły Sasuke i jego były naprawdę skomplikowane.


- No więc? – Naruto zmrużył podejrzliwie oczy i pozwolił sobie usiąść na jednym z foteli. Sasuke westchnął ciężko i zajął miejsce obok Uzumakiego. Znajdowali się w jednym z przytulnych pokoi z kominkiem, gdzie ogień trzaskał radośnie i atmosfera była naprawdę sielankowa. Znajdowali się w bibliotece, do której rzadko kto zaglądał.
- Skąd to masz? – Ruchem głowy wskazał sińca na twarzy Uzumakiego. Cały czas obserwował uważnie chłopaka i najzabawniejsze w tym wszystkim był to, że Naruto również go obserwował. W tym momencie przypominali dwa drapieżniki, które chociaż chcąc się zaatakować, tak naprawdę nie wiedzą jak to zrobić, może nawet się boją.
- To prezent od Kiby – padła odpowiedź, na którą Sasuke zaśmiał się bezgłośnie. Teraz, tak naprawdę toczyła sie prawdziwa walka między nimi. Bez żadnych planów, bez żadnych tarcz, byli tylko oni. Mogli być jakkolwiek okrutni, jakkolwiek podstępni.
- Nie wierzę ci, mały diable.
- Mały? – Brew Naruto uniosła się w górę. Wyglądał zabawnie z wyrazem cynizmu na twarzy, na której jednocześnie gościła barwy siniec, bynajmniej niedodający mu powagi.
- Chcesz coś do picia? – Zapytał nagle Sasuke, uśmiechając się lekko. Wstał i podszedł do małego, okrągłego stolika, gdzie znajdowały się dwie butelki. Słońce odbijało się w ich zielonym szkle. Naruto jak zaczarowany obserwował ruchy bruneta, który powoli nalał alkoholu do dwóch kieliszków.
Ta biblioteka przeznaczona była dla najważniejszych gości, elitę nad elity, dlatego też nie powinien dziwić taki drobiazg jak alkohol na stoliku.
- Mam nadzieję, że nie dosypiesz mi czegoś do niego – mruknął Naruto, kiedy Sasuke już podawał mu szklankę z whisky. Uchiha nigdy nie lubił tego rodzaju alkoholu, jednak każdy napój procentowy jest dobry na rozluźnienie atmosfery, prawda?
- Tylko tabletkę gwałtu – odpowiedział i ponownie zajął swoje miejsce. Wypił łyk złotego napoju, ani na chwilę nie spuszczając wzroku z Naruto. Chłopak westchnął ciężko.
- Skoro nie chcesz ze mną rozmawiać, chociaż daj mi jakieś pierniki, żebym mógł sobie zagryzać.
- Ależ chcę z tobą rozmawiać. Czekam tylko, aż tabletka gwałtu zacznie działać – uśmiechnął się zniewalająco, na co Naruto zmrużył tylko wściekle oczy. Blondyn prychnął cicho pod nosem.
- Chcesz się dowiedzieć, jaką znam tajemnicę, mam rację?
- Poniekąd. Chcę jeszcze wiedzieć, na czym polegał twój plan. Chciałeś podpalić ludzi?
Naruto słysząc to pytanie zadławił się, pitym właśnie alkoholem. Jego szalenie niebieskie oczy zaszły łzami. Blondyn kaszlał głośno i dopiero po chwili doszedł do siebie. Uchiha nie dał mu jednak ani chwili wytchnienia, po raz kolejny atakując:
– Jesteś piromanem?
Na szczęście, tym razem Naruto już nic nie pił. Spiorunował tylko Sasuke spojrzeniem, co miało z pewnością znaczyć, że blondyn jednak nie ma chorobliwej skłonności do zabawy z ogniem.
- Jezu, Uchiha! – Warknął w końcu, stanowczo odkładając szklankę z alkoholem i mierząc bruneta groźnym spojrzeniem. – Gdybym był piromanem, pierwszym, co bym podpalił, byłbyś z pewnością ty.
- Jestem tak gorący, że nie można mnie już zapalić – Sasuke uśmiechnął się triumfująco, jednak czekało go zdziwienie.
- Gdyby nie ja, byłbyś zimny jak sopel lodu, więc sobie nie pochlebiaj.
- Chyba wolałem, jak się dławiłeś – mruknął po dłuższej chwili, gdy w małym, przytulnym pokoiku zapanowała nieprzyjemna cisza. Ale potrzeba było również kilku minut, żeby i Naruto się odezwał.
- To taka gra. Benzyna wyznaczała ścieżkę, pewnego rodzaju znak. Wygrywał ten, który najdłużej utrzymał się wewnątrz kręgu.
Sasuke zamrugał kilkakrotnie i nawet zapomniał o oddychaniu. To, co mówił ten kretyn było… No cóż, Bom Bom! przy kalifornijskim surferze na pewno wymięka.
- Jesteś porypany, Naruto – skwitował cały plan Naruto z uśmiechem na ustach. – Ale nie wygrałeś.
- Niby dlaczego?! – oburzył się Uzumaki.
- Trzeba było rzucić tę zapałką i wszystkich popalić – Sasuke wzruszył ramionami, jakby nigdy nic. - Wtedy byś wygrał, a tak… - Uchiha pochylił się lekko, patrząc przenikliwie na Naruto, który cały czas mrużył rozkosznie oczy i… Nie! Stop! – A teraz, powiedz mi, co wiesz od Itachiego! – Warknął zupełnie innym tonem. Uzumaki spojrzał na bruneta zaskoczony.
- Niby dlaczego miałbym ci to powiedzieć?
Sasuke zacisnął mocno usta, w cienką linię i wstał. Naruto instynktownie wbił się głębiej w fotel.
- Bo nie masz innego wyboru – pochylił się nad chłopakiem, opierając dłonie o łokietniki. Jego twarz dzieliły dosłownie centymetry od poobijanego oblicza Naruto. Chłopak przełknął głośno ślinę.
- Nie mogę ci tego powiedzieć, obiecałem komuś, że nie powiem – wzruszył nonszalancko ramionami, jednak było widać, że się denerwuje.
- Obiecałeś Itachiemu! – Syknął Sasuke, coraz bardziej wściekły.
- Skąd niby wiesz? - W niebieskich oczach czaił się strach, przez który Uchiha uśmiechnął się lekko.
- Powiedział mi.
Zapadła chwila ciszy. Naruto przybliżył się o centymetr do Sasuke.
Byli tak blisko, tak blisko…
- Pamiętasz Madare?


Kiedy tylko Sasuke i Naruto wrócili do szkoły, rozpoczął się cyrk, ciąg dalszy pseudo związków, w których Sasuke obejmował swoją dziewczynę tylko wtedy, gdy był w pobliżu Naruto. Pan Uzumaki zachowywał się nieco lepiej w stosunku do Hinaty, jednak wciąż był dla niej nad wyraz oschły. Publicznie pozwalał sobie na dużo więcej, niż gdy byli z młodą Hyuugą sam na sam. Jej kuzyn oraz jego zbzikowany kolega nawet jednym słowem nie obrazili Naruto, z czego chłopak bardzo się cieszył. A Naruto… no właśnie. Naruto wprowadził swój plan awaryjny w życie.