Bom Bom! 24

shadowstarto jak ci coś nie będzie pasowało, to wal śmiało :) powiedz wszystko, co ci na wątrobie siedzi, bo i tobie ulży, a i ja nie będę się pieklić, że mówisz, że coś jest nie tak, a nie mówisz, co ci się nie podoba. Nie ma nic gorszego dla blogera, niż niekonstruktywna krytyka :)
olciak123, cieszę się, że ci smakowało :D Jesteś jedną z nielicznych osób, którym smakują moje dzieła!:D
Kisielek,artykuł, a może felieton? albo kazanie?
Daimon, wcale nie ciężkie życie mają ze mną chłopcy, to w końcu dzięki mnie są w bom bomowym świecie razem :D, no a raczej będą razem ^^ >No ale książę na bia… znaczy na snowboardzie< no a czemu nie dokończyłaś tego białym? Może Sas miał biały snowboard, hmmm? xD Ach, kochanie, może dzięki mnie i braku tlenu, który odcina ci Bom Bom zostaniesz jakimś medium, czy coś? :D Zrobisz karierę, zobaczysz, będzie wyrocznią polskiego narodu. >Stała czujność! A zaraz, to nie ta bajka ;)< haha! wiem jaka ta bajka! sprawdzasz moją znajomość bajek?! xD To oczywiście Harry Potter i kwestia Moodiego :D Ale muszę się przyznać, że wiem skąd ten tekst jedynie z Blemisha :D Haha! :D A ja właśnie za bardzo nie lubię charakteru Kushiny, dlatego nie będę jej chciała aż tak bardzo wcisnąć w jej kanon :) ale spucołowatą kurą domową również nie będzie :) postaram się znaleźć złoty środek. >Ściganie się chłopaków w obłapianiu swoich dziewczyn, wygląda jak rywalizacja dzieci w piaskownicy, kto postawi lepszą babkę < twoje porównania miażdżą! :D Nie mam do nich sił i biję oczywiście pokłony! :D Powinnaś kurde zacząć coś pisać, bo to byłoby coś, serio!>Czyżby coś umknęło mej uwadze? O.o No nic muszę wrócić do wcześniejszych rozdziałów.< no wracaj, wracaj, ale nie wiem czy coś znajdziesz ;> tutaj sprawa ma się bardzo skomplikowanie i w ogóle sama musisz sobie dopowiedzieć, co chcesz wiedzieć ;> Haha i rozpisuj się jak najbardziej :D Ja wprost uwielbiam twoje komentarze :D
Kuroneko, uważaj, bo jak dodam jednak tę turystkę, przypominającą ciebie, to fanki Sasuke cię rozszarpią! o! Z marzeniami trzeba ostrożnie ;D
Shasti, haha! XD zabiłaś mnie, ok zostawię ci brzoskwinię bez skojarzeń xD a przynajmniej się postaram, naprawdę xDDD
Pazurek, ty zamiast zęba ojczyma, dostałabyś z pewnością jego paznokieć! :D Mhm, a z tym magnezem naprawdę ładnie powiedziałaś :D ale nie czym czy zaczynają rozumieć, hmm, cóż, oceń po tym rozdziale :)haha! :D Nie chcę cię zrażać czy coś do Kushiny, ale z tym jej przeobrażaniem w łabędzia też nie chcę za bardzo przesadzać :D i bardzo ciekawa interpetacja zachowania Kushiny, jestem pod wrażeniem :D
Agiichan, naprawdę ciekawy pomysł z tym 'oral testem' xD >Hmm ja bym wolała chłopaka XD Może jakiegoś uhuh? znaczy nowego <- to uhuh to jakieś słowo z języka plemienia Indian? xD alien, haha!:D ależ kochanie ty też umiesz tworzyć TAKĄ atmosferę, jak najbardziej! :D więc mi tutaj tylko nie mów, zwłaszcza jak się spojrzy na akcje BC przez kilka ostatnich rozdziałów :D a co do jakości rozdziału, mi właśnie się wydawało, że zdania są takie poszatkowane, ale pisałam go na kartce, to może też dlatego. Zawsze z kartki wychodzą mi inne niż bezpośrednio z Worda :) ja ciebie też pozdrawiam alienku śnieżny xDDDD zabiłaś mnie tym tekstem po prostu xD


Jedna rzecz. Ja rozumiem, że mieliście u mnie roczną (no chyba roczną) ascezę od scen erotycznych i już chcecie coś 'konkretnego', jednak nikt nie ma prawa wpływać na moją fabułę. I nie będę jej zmieniać, bo wy chcecie już yaoi. A tak nawiasem mówiąc w tym rozdziale jest już coś co podchodzi pod yaoi. Uznajmy.
Refuge będzie pisane po zakończeniu Bom Bom. A jeśli chodzi o trójkąt, cóż, zobaczymy jak to będzie, ale na pewno teraz nie macie się go co spodziewać, oczywiście. Jeśli się pojawi, to wtedy, gdy relacje chłopców się już naprawdę rozwiną.
W rozdziale zamieszczam link do piosenki, kto chce niech sobie włączy.




Wielki bal. Tak w dwóch słowach można określić przyjęcie, jakie organizowała Haruno.
Skromna impreza w pensjonacie Uchihy stawała się zatem zwykłą, podrzędną parapetówą,
oczywiście jeśli ktoś chciałby porównywać ją z tegorocznym Halloween u księżniczki zimowego miasteczka.
Sakura jak każda porządna księżniczka znała się na urządzaniu balów. Wiedziała, jak udekorować zamek, żeby wszystkich zachwycić, kogo wynająć do przygotowania kulinarnego zawrotu głowy, jednak takiego bez późniejszych problemów żołądkowych. Wiedziała również, że na taki bal należy zaprosić także inne księżniczki. Zwłaszcza, jeśli na haczyk złapało się największego przystojniaka w zimowym świecie. Sakura naprawdę znała się na urządzaniu balów i był tylko jeden szczegół umknął uwadze dziewczyny. Nie przewidziała, że na jej wspaniałym balu zjawi się ktoś, kto odbierze jej księcia z bajki.



Naruto uwielbiał bajki odkąd tylko pamiętał. Oglądał je, gdy wędrował po rodzinach zastępczych, nawet wtedy, gdy trafił do poprawczaka - wówczas, czuł się jak prawdziwy bohater jednej z tych subtelnie brutalnych, radośnie niemądrych, bezsensownych kreskówek. Kiedy wylądował w zimowym miasteczku, również nie mógł się powstrzymać przed ich oglądaniem.
Chociaż wstyd się przyznać, była to jedyna rzecz, która łączyła go z przyrodnim bratem. Na te kilkanaście minut, gdy siadali przed telewizorem, zakopywali wojenny topór, stając się prawdziwym przykładem wzorowego rodzeństwa. Młodszy brat co rusz komentował jakąś bajkę, a Naruto przyjmował jego uwagi z delikatnym, życzliwym wręcz uśmiechem. Przyjaźń między nimi nie trwała jednak dłużej niż godzinę, i gdy tylko pora na oglądanie kreskówek dobiegała końca, wracała dawna relacja opierająca się na czystej, głębokiej i prawdziwej nienawiści. Dzięki małej apokalipsie, Naruto wpadł na pewien efektowny pomysł: wiedział już, za kogo przebierze się na imprezę halloweenową u Sakury. I, nie chwaląc się, sądził, że będzie najoryginalniejszym i najlepiej przebranym balangowiczem.



Sasuke zamrugał zaskoczony, orientując się, że Itachi coś do niego mówi. Drgnął na dźwięk imienia Uzumakiego. Przeklinając się za chwilowe rozkojarzenie, spojrzał na brata. Nie chciał okazać przy nim jakiejkolwiek słabości. Przy kimś takim jak Itachi trzeba być zawsze czujnym, a Sasuke... Błąd, który może go wiele kosztować.
- Słyszałem, że wybierasz się z Naruto w halloween do tej całej Haruno - Itachi był na tyle uprzejmy, że powtórzył swoją kwestię, a Sasuke był na tyle uprzejmy że zareagował zgodnie z oczekiwaniami Itachiego.
- Co?! - prychnął i zaczerwienił się lekko z zażenowania, może gniewu.
- Naruto mówił mi, że go zaprosiłeś.
Teraz Sasuke pobladł, choć prawie momentalnie odzyskał panowanie nad swoją osobą. Zmrużył poirytowany oczy, a w jego głęboko czarnych, hipnotyzujących źrenicach zapalił się nieznany, groźny blask.
- Uzumaki mówi różne rzeczy, nie we wszystkie musisz wierzyć.
- A jednak mu wierze - zapewnił go Itachi, uśmiechając się przy tym czarująco.
- On… ten kretyn, Naruto… mówił ci coś jeszcze? - Sasuke po raz pierwszy od dawna speszony, odwrócił wzrok, a Itachi to wykorzystał.



Itachi był doskonałym aktorem, magikiem i kimkolwiek innym, doskonały w każdym calu i nic, kompletnie nic, nie mogło zaburzyć idealnego obrazu spokojnego, inteligentnego i przyjemnie zimnego człowieka. To zawsze on był panem sytuacji, on kontrolował ludzi i zmuszał, by nieświadomie tańczyli pod jego dyktando. Czasami, w niektórych momentach, sprawiał wrażenie okrutnego. Zachowywał się niehumanitarnie. Był po prostu zepsuty. Zły. Chociaż zazwyczaj siedzący w nim diabeł, nie był zagrożeniem, ani dla kontrolowanych przez siebie aktorów, ani widzów spektaklu.
Itachi był tak naprawdę bardzo dobrym człowiekiem, powiem nawet więcej, był bohaterem. Cichym, posępnym herosem, o którym nikt nie wiedział. Ratował ludzi, zmieniał ich życie. Kilkoma zdaniami potrafił zmienić kogoś całkowicie - zaczynając od spojrzenia na świat, kończąc na siebie i innych. Brytalnie odkrywał tajemnice drzemiące w ludzkiej podświadomości.
Itachi był fajnym gościem, dlatego też postanowił pomóc swojemu małemu, naiwnemu braciszkowi w rozwiązaniu problemu, który dręczył naszą snowboardową gwiazdę od tygodnia.

- Jesteś smutny, Sasuke - stwierdził i z niemałą gracją, arystokratycznym wdziękiem zabrał się za picie najzwyklejszej w świecie kawy. Czarnej jak smoła, mocnej jak dynamit. Patrząc na Itachiego aż nabierało się ochotę samemu zakosztować porządnej, energetycznej siekiery z czterema łyżeczkami cukru, oczywiście.
- Słodzisz? - Zapytał uprzejmie Itachi, kiedy Sasuke zaczął pić swoje ziółka - sprowadzane z odległej Tajlandii, tworzone na bazie jakiejś sekretnej receptury.
Snowboardowa gwiazda pijała zazwyczaj tylko to. I przede wszystkim nie słodziła.
- Czego chcesz? - Sasuke był wrogo nastawiony do świata, a szczególnie do swojego brata.
- Porozmawiać. W końcu nie zaprosiłem cię do tej sympatycznej kawiarni po to, żeby podziwiać twoją uroczą buźkę, prawda?. - Itachi wciąż mówił z tą samą uprzejmością w głosie, co wcześniej. Była to jednak bardzo dziwna, bardzo niebezpieczna uprzejmość, na którą trzeba uważać. Kryło się w niej ziarno słodkiej, braterskiej nienawiści.
- O czym chcesz porozmawiać? Uzumaki ci jednak czegoś nagadał, co?!
Itachi milczał. Jeśli jego brat wymieniał imię chłopaka, Itachi milczał cały czas.
To była super tajna strategia, jaką postanowił obrać. Ponieważ tak naprawdę, Itachi nie wiedział, co gnębi jego brata. Sasuke od tygodnia nie był sobą i jego opiekuńczy brat wiedział, że coś się jednak stało.
Podejrzewał, że chodzi o Naruto, ale musiał to sprawdzić. Im bardziej Sasuke będzie dociekał informacji o Uzumakim, tym bardziej oczywiste będzie to, że to jednak o blondyna chodzi.
- Czemu jesteś taki smutny?
- Kurwa, nie jestem smutny! - Sasuke spojrzał na swojego brata jak na idiotę, a mimo to Itachi nic sobie z tego nie robił.
Doskonałe przedstawienie wymaga tego typu zniewag skierowanych w stronę autora spektaklu. Starszy Uchiha jest zbyt inteligentnym i sprytnym człowiekiem, żeby dać się sprowokować.
- Coś cię gnębi.
Sasuke westchnął poirytowany. Itachi miał to do siebie, że nigdy nie było wiadomo, jak się zachowa. W jaką genialną rolę wcieli się tym razem, jak bardzo będzie manipulował ludźmi, jak będzie wredny i okrutny. Itachi to wielkie, szerokie i długie pasmo niespodzianek.
- Powiedz mi lepiej, co ci mówił Uzumaki. To ważne.
- Ważne? - Starszy z braci Uchiha po króciutkiej chwili zastanowienia dodał sobie jeszcze jedną łyżeczkę cukru do swojej wspaniale mocnej, smolistej kawy. – Niby dlaczego to takie ważne? - Zmrużył podejrzliwie oczy, ignorując kelnerkę, która się do niego uśmiechała.
Z pewnością dużo ładniej niż jego brat, jednak to na razie na nim postanowił skupić swoją uwagę.
- Uzumaki to kretyn, który myśli, że przez ciebie dotrze do mnie i mnie zniszczy - wyjaśnił Sasuke z dziwnym błyskiem w oczach. Itachi momentalnie zarejestrował
zmianę na twarzy chłopaka.
- Bez wątpienia unicestwi cię prędzej, niż myślisz - poparł szaloną tezę brata i wyjrzał przez okno.
- Kiedy masz pierwsze zawody? - zapytał po chwili, patrząc w okno, z którego rozciągał się piękny widok na góry.
Ośnieżone szczyty odznaczały się na tle lawendowego, spokojnego nieba, a lekki szron na szybie, iskrzył się w promieniach zimnego, surowego słońca.
W kawiarni było stylowo i elegancko, a atmosfera naprawdę sympatyczna.
Sasuke nie podzielał zdania starszego Uchihy i jak najszybciej chciał uwolnić się od jego towarzystwa. Itachiemu zrobiło się przykro. – Siadaj na dupie i słuchaj, gówniarzu! – syknął w stronę swojego brata, który już zaczął podnosić się z krzesła. Sasuke spojrzał na niego z wyższością i pogardą. Widać było, że chce zmrozić Itachiego samym spojrzeniem, jednak nie bardzo mu ten zabieg wychodził.
- Wal się – zachęcił go, lecz Itachi nie skorzystał z tej rady. Może nawet i gorzej?
Pewnych tajemnic, naprawdę lepiej jest nie ujawniać.
- Wiesz, dlaczego Naruto może cię zniszczyć? – zapytał, mrużąc złowrogo oczy. Sasuke drgnął niepewnie, z pewnością dostrzegając w swoim bracie zmianę. Usiadł po chwili wahania, wpatrując się w Itachiego.
- Opowiedziałem Naruto o pewnej tajemnicy.
- O Madarze – sprostował Sasuke, a Itachi kiwnął głową, uśmiechając się z aprobatą. Podejrzewał, że Uzumaki nadmieni coś jego bratu o tajemnicy, którą mu powierzył.
- Tak, o Madarze. Wiesz, kto to był?
- Krewny naszej rodziny, generał wojsk japońskich podczas drugiej wojny światowej. Niedługo potem wyjechał z naszym ojcem i dziadkami do USA.
Itachi uśmiechnął się. Zadanie domowe odrobione na piątkę, no… może jednak na czwórkę.
- Wiesz, na jaką chorobę cierpiał? – zapytał. Sasuke ma ostatnią szansę, żeby zdać na najwyższą ocenę.
- Przez kilka lat przebywał w zakładzie psychiatrycznym, ale nie wiem, na co chorował.
- Jak zdobyłeś te informacje? – Itachi był dumny ze swojego małego, naiwnego braciszka. – Rodzice wiedzą?
- Nie. Znalazłem w starych aktach – padła odpowiedź, która jeszcze bardziej zadowoliła Itachiego.
- Mądry chłopiec – pochwalił go, jednak Sasuke zjeżył się na tego rodzaju komplement. Doskonale wiedział, że to był słodki, uroczy żart przepełniony ironią, ale i małym, mikroskopijnym podziwem. Itachi naprawdę był pod wrażeniem tego, jak dużo Sasuke się dowiedział. Ale nie ma tego dobrego moi drodzy. – Naruto wie coś, co może cię zniszczyć, jednak on, jako jedyny może uratować cię od tej strasznej tajemnicy.
- Dlaczego mu o niej powiedziałeś? – Młodszy z braci Uchiha zmarszczył brwi, chcąc z pewnością dalej ciągnąć temat. Dla Itachiego był on już jednak skończony. Załatwił, co miał załatwić i teraz może spokojnie wyjechać do Europy, gdzie czekały go inne problemy do rozwiązania.
- Reszty dowiesz się od Naruto.

Naruto rozejrzał się po wielkiej, luksusowej posiadłości, otwierając szeroko oczy i upuszczając kieliszek, trzymany w ręce. Alkohol, konkretnie smaczne piwo, wylało się na podłogę, a z kryształowej szklanki zostały ładne, błyszczące fragmenty. Naruto rozejrzał się spanikowany wokoło, jednak na szczęście, nikt nie zauważył tego małego aktu wandalizmu. Chłopak nogą zepchnął odłamki szkła na bok, akurat pod jakąś komodę, a żółtą plamę… Musiał niestety zostawić, licząc na to, że nikt nie zorientuje się, że to jego sprawka, zanim Uzumaki nie ucieknie z miejsca zbrodni. Już miał odwrócić się i iść, gdy niespodziewanie zaskoczyły go donośne brawa.
Naruto stał tuż przy wejściu, starając nie rzucać się w oczy. Impreza hallowenowa dopiero się zaczęła i jak na razie organizatorka balangi nie dowiedziała się o pewnym niechcianym gościu, który, o ironio, był jednocześnie VIP`em. A dziką satysfakcję sprawiała mu świadomość, że Uchiha nie pozwoli go wywalić, tak samo, jak nie pozwolił mu się połamać na czarnym stoku.
Czy Naruto owinął sobie śnieżnego króla wokół palca?
- Witam wszystkich! – Rozległ się znajomy, kobiecy głos. Sakura stała na szczycie schodów w kostiumie króliczka Playboy`a i uśmiechała się do wszystkich z wyższością. Wypięła swój duży biust i jakimś dziwnym sposobem zastrzygła długimi, różowymi uszami. Uzumaki przełknął ślinę, rozglądając się za jej mężczyzną. Sasuke jeszcze nie było, dlatego żeby nie rzucać się za wcześnie w oczy, dla dobrego kamuflażu założył czarne, okrągłe okulary – obowiązkowa część jest kostiumu hallowenowego. Miał nadzieję, że dzięki temu nie zostanie rozpoznany przez niepożądane osoby.
- Naruto?
Uzumaki odwrócił się, a kiedy zobaczył, kto za nim stoi, nie mógł, po prostu nie mógł, powstrzymać ironicznego uśmiechu. Czy jego dziewczyna, Hinata Hyuuga, była niepożądaną osobą? W takim stroju z pewnością nie.
- Przebrałaś się za…? – Zapytał, w ostatniej chwili powstrzymując się przed tym, żeby nie zapytać o to, czy jego dziewczyna nie przebrała się za prostytutkę. W porę ugryzł się jednak w język.
Trzeba dodać, że Hinata od tamtej pamiętnej imprezy urodzinowej Naruto stała się dziewczyną bardzo pewną siebie, przebojową, a nawet uwodzicielską. Oczywiście jej odwaga była zmienna i burzliwa, jednak Hyuuga stała się odważną, zdeterminowaną babką, tak samo jak matka Naruto, Kushina. Uzumaki pochlebiał sobie, że to dzięki niemu. I szczerze powiedziawszy, niewiele się mylił.
- Przebrałam się za kobietę kota! – Uśmiechnęła się trochę nieśmiało, trochę zawadiacko, a jej błyszczące usta zalśniły w świetle lamp. Naruto dotknął niepewnie jej lateksowego, obcisłego stroju.
- Fajny – mruknął i prawie od razu zabrał rękę. Nie chciał obściskiwać swojej dziewczyny w miejscu publicznym, ponieważ to zwróciłoby na nich większą uwagę, a tym samym dużo szybciej można by było rozpoznać, kim tak naprawdę jest Naruto.
- A ty za kogo się przebrałeś? – Zapytał dziewczyna, przybliżając się do blondyna i zatrzepała zalotnie swoimi długimi, gęstymi rzęsami.
- Za Johnego Bravo – spojrzał zza okrągłych szkieł swoich czarnych, szpanerskich okularów i mrugnął do niej. Hinata zatrzepała swoimi długimi, gęstymi rzęsami tym razem ze zdezorientowania. Naruto westchnął ciężko i postanowił wyciągnąć swój super gadżet. Wykonał dziwny, skomplikowany manewr ręką, wydał kilka męskich odgłosów i zaczesał swoje włosy w tył, tak, jak robił to jego kreskówkowy bohater, za którego się przebrał.
- Och – pisnęła, jak miała w zwyczaju, po czym zakryła ręką usta i zachichotała. – Fajnie.
Hinata była teraz śmiała i zaczepna, chciała sprowokować chłopaka do czegoś więcej niż tylko pocałunku i Naruto zaczął żałować, że jednak dziewczyna się zmieniła. Miał z nią coraz większy problem, chociaż trudno w to uwierzyć, była naprawdę napastliwa. – Wiem, gdzie jest łazienka – zagadnęła do niego, jednak Naruto już jej w ogóle nie słuchał. Po prostu olał dziewczynę, ponieważ na horyzoncie pojawiła się dużo bardziej ciekawsza osoba, która kompletnie pochłonęła uwagę Uzumakiego.
Sasuke.
Naruto uśmiechnął się delikatnie, uważnie obserwując Uchihe. Brunet stał w drzwiach wielkiej posiadłości, skupiając na sobie uwagę wszystkich zebranych. Jego dziewczyna, Haruno, patrzyła na niego z uwielbieniem, tak samo jak reszta płci pięknej. Z wyjątkiem Hinaty, oczywiście.
Sasuke miał na sobie czarny, idealnie skrojony garnitur. Wyglądał w nim jak bohater jednego z tych filmów o mafii. Bezwzględnym, brutalnym i cholernie elegancki boss mafii. Czarna, lekko błyszcząca koszula napinała się na piersi bruneta, a ciemnoszary, wełniany płaszcz śnieżny król miał zarzuconych od niechcenia na ramionach. Wyglądał jak tajny agent w środku swojej misji.
I w końcu jego wzrok napotkał Naruto. Chłopak oblizał usta, jakoś mimowolnie wyprężając swoje mięśnie. Pod obcisłą, czarną koszulką były idealnie widoczne. Uzumaki ściągnął swoje okulary nonszalanckim, szpanerskim gestem i wtedy to się stało.
- Co on tutaj robi?! – Rozległ sie krzyk Sakury, która wciąż stała na szczycie schodów, po czym szybko zbiegła w dół. Stanęła kilka metrów dalej od blondyna, a Hinata złapała go buntowniczo za rękę, jakby to miało ochronić Naruto przed gniewem księżniczki zimowego miasteczka. – Wynocha, gnoju! – Krzyknęła, a reszta osób zawtórowała jej nienawistnymi spojrzeniami skierowanymi w stronę Naruto.
- Ma zostać – rozległ się spokojny, pełen wyższości i przyjemnego zimna głos. Głos należący do Sasuke.
- Nie! – Sakura tupnęła nogą, jak małe dziecko, a jej wymalowana, kolorowa twarz wykrzywiła się w grymasie gniewu.
- Jeśli on nie zostanie, ja również.
Dziewczyna Uchiha spojrzała na swojego mężczyznę zaskoczona, jednak nic nie odpowiedziała. Po chwili krótkiego zastanowienia się, po prostu przytuliła się do Sasuke, a Sasuke odwzajemnił jej uścisk, cały czas patrząc na blondyna. Jego wzrok był tak elektryzujący, tak magnetyczny, wręcz podniecający, że Uzumaki poczuł dreszcz przebiegający po plecach. Czarne oczy przeszywały go na wylot, rozbierały, sprawiały, że Naruto chciał podejść do bruneta i…
Och, na bogów.
Uzumaki odwrócił wzrok, czerwieniąc się lekko.
Sasuke z pewnością był osobą, której charakteru nie mógł zmienić. Dzięki Naruto nie stanie się on ani bardziej pewny siebie, ani skromniejszy, czy bardziej napalony. Sasuke ma tak silną osobowość, ma tak silny temperament, że nie można go w żaden sposób zmienić. Jest idealny i nawet, jeśliby Naruto chciał, z pewnością nic by w nim nie zmienił. Jednak była jedna rzecz, której Naruto nie mógł wiedzieć. Uchiha był z pewnością bardziej napalony niż zazwyczaj. I to tylko i wyłącznie zasługa naszego kalifornijskiego surfera.


Sasuke obserwował z delikatnym, wyrachowanym uśmiechem Uzumakiego. Chłopak wydawał się bardziej pewny siebie, bardziej złośliwy i dowcipny niż zazwyczaj. Czuł się dużo bezpieczniej ze świadomością, że ma za sobą Sasuke? Cokolwiek by nie zrobił, Uchiha stanie w jego obronie? A może toczył z nim grę? Niebezpieczną grę, której zasad Sasuke nie umiał rozpoznać. W końcu to Naruto chciał pocałunku i może zrobił to specjalnie? Uzumaki to inteligentnym, godnym przeciwnik.
Sasuke nie mógł już dłużej czekać. Podszedł do Uzumakiego i odciągnął go od Hinaty, z którą chłopak właśnie rozmawiał. Naruto, kiedy odeszli spory kawałek, wyrwał się z uścisku bruneta, wzburzony i rozgniewany zachowaniem snowboardowego króla. Pewnie rozmawiał o czymś ciekawym ze swoją dziewczyną.
- Czego chcesz? – Burknął, rozglądając się dookoła. Ludzie nie zwracali na niego najmniejszej uwagi. Sakura wraz ze swoimi koleżankami znajdowała się w zupełnie innym pokoju i jedynie Hinata patrzyła spod byka na Uchihe. Sasuke nie zwrócił jednak na jej wrogość żadnej uwagi.
- Powinieneś być milszy dla swojego księcia z bajki, nie uważasz? – Sasuke przybliżył się krok do Uzumakiego. Chłopak nie odsunął się, mrużąc poirytowany oczy.
- Za kogo się przebrałeś? – Uśmiechnął się do niego lekko, z pewnością w głowie już mając jakąś błyskotliwą ripostę na odpowiedź Uchiha. Brunet zaśmiał się cicho, przeczesując ręką włosy, a po chwili palcami odsuwając delikatnie swoją czarną, lśniącą koszulę, w której i tak było już kilka guzików odpiętych. Oczom Naruto ukazał się kawałek gładkiego, bladego i umięśnionego ciała. Sasuke uśmiechnął się, kiedy zobaczył, jak blondyn z trudem przełyka ślinę.
- Za Jamesa Bonda, nie widać? – Zapytał nonszalancko, patrząc drapieżnie na Uzumakiego. – A ty? Za Jamesa Deana w wersji kalifornijskiej?
Naruto prychnął, kopiując gest Uchihy i również poprawiając swoją misterną fryzurę. Na szczęście nie było na niej tyle żelu, niż w pierwotnej wersji postaci Naruto.
- Przebrałem się za Johnnego Bravo – wyjaśnił chłopak, wyraźnie urażony faktem, że Sasuke nie rozpoznał jego kreacji.
- Jakoś nie kojarzę – odpowiedział i nagle zupełnie stracił zainteresowanie rozmową z blondynem. Rozejrzał się po dużym, luksusowym salonie jak z bajki i zlokalizował mikrofon, stojący przy telewizorze. Uśmiechnął się do siebie, jednak nie podszedł do niego. Najpierw musiał załatwić pewną sprawę.
- Pójdziesz na górę. Na końcu korytarza, po lewej stronie jest łazienka. Idź do niej i czekaj na mnie. Ja dołączę do ciebie za kilka minut. I pamiętaj, nie może cię nikt widzieć – mruknął, nawet nie patrząc na Naruto. Chłopak zamrugał zaskoczony, jednak po chwili głębokiej koncentracji kiwnął głową i uśmiechnął się naprawdę niebezpiecznie. Tak niebezpiecznie, że Sasuke już chciałby być w kiblu na górze razem z Naruto.
Kiedy Uzumaki odszedł, szybko skierował się w stronę mikrofonu, starając się, żeby Hinata nie polazła za blondynem, ją szczególnie musiał mieć na oku.
- Chciałbym wszystkich gorąco zaprosić na parkiet – zaczął, starając się brzmieć jak najbardziej beztrosko i naturalnie. – Niech zgasną światła i rozpocznie się prawdziwa impreza! – To, co powiedział, było tak głupie, że aż trudno uwierzyć, że ludzie mu uwierzyli. A jednak uwierzyli. Momentalnie do salonu przyszło więcej ludzi, w tym również jego dziewczyna, a światła zgasły, tworząc romantyczną, przyjemną atmosferę. Po chwili rozbrzmiała melancholijna, spokojna muzyka, a pary zaczęły się do siebie tulić i pląsać w wygrywanym rytmie. Sasuke obszedł salon tak, żeby nie natrafić ani na Hinatę, ani na Haruno, po czym bezzwłocznie udał się na górę po wielkich, spektakularnych schodach jak z bajki. Co rusz oglądał się za siebie, czy kogoś nie ma na ogonie, jednak całe szczęście, wszyscy zainteresowani bawili się na dole. Sasuke odetchnął głośno, otwierając drzwi łazienki.

http://www.youtube.com/watch?v=2Xz5ntBbP7M


Naruto siedział na brzegu wanny, zachwycając się wnętrzem pomieszczenia. Dlaczego miał wrażenie, że przyozdobione było specjalnie dla Haruno, która chciała tutaj sprowadzić Sasuke? Bądź co bądź, goście nie mieli prawa wstępu na piętro. Naruto opuszkami palców przejechał po marmurowym blacie w kolorze delikatnego złota. Barwa kamienia przypominała mu kalifornijski piasek, dlatego szczególnie ta łazienka przypadła Naruto do gustu, była dużo ładniejsza niż ta znajdująca się na parterze. Tysiąc świec porozstawianych w różnych kątach, budowało intymną, zmysłową atmosferę. Blondyn spojrzał w lustro na swoje odbicie. Na jego złotej, opalonej skórze igrały łuny subtelnego światła, przez co niebieskie oczy lśniły uwodzicielsko.
Po co Sasuke kazał mu tutaj przyjść?
Naruto po części wiedział. Gdzieś w głębi świadomości miał dokładne przeczucie tego, co będzie, ale nie potrafił do końca zaufać swojemu instynktowi. Zdrowy rozsądek mówił mu, że gra w naprawdę niebezpieczną grę, że kiedy wykona jeszcze jeden, dwa ruchy, nie będzie już odwrotu.
Nagle rozległo się pukanie do drzwi. A Uzumaki ostatni raz spojrzał na swoje odbicie w wielkim lustrze.
Był naprawdę przystojny, tak samo przystojny jak Uchiha.

Sasuke wsunął się do łazienki, od razu zamykając za sobą drzwi. Dla pewności, pociągnął jeszcze klamkę, sprawdzając, czy rzeczywiście są zamknięte. Były. Teraz już nikt nie może im przeszkodzić, ani ich zobaczyć.
Uśmiechnął się do Naruto, który stał przy umywalce, uśmiechając się drapieżnie do swojego odbicia, chociaż tak naprawdę, Uzumaki uśmiechał się do niego. Sasuke odetchnął cicho, czując, jak robi mu się gorąco. Światło świec tworzyło nie tyle romantyczny, co naprawdę intymny, erotyczny wręcz klimat, dzięki któremu Naruto stawał się jeszcze bardziej pociągający niż w zwyczajnych warunkach.
- No więc? O co chodzi? – Uzumaki odwrócił się w końcu do bruneta, unosząc swoją jasną brew w górę. Z ust zniknął drapieżny uśmieszek, pojawiło się natomiast zniecierpliwienie. Och, z pewnością Naruto musiał naprawdę długo czekać na ten moment. Wiedział, co nastąpi? Bez wątpienia.
- Lubisz chłopców? – Zapytał od niechcenia Sasuke, postanawiając, że jednak zmniejszy odległość dzielącą go z Naruto.
Już by chciał go mieć. Chciałby zobaczyć, jak Uzumaki potrafi być ostry, jak jęczy, jak…
Tylko spokojnie, nie może wyobrażać sobie za wiele. W końcu, to tylko próba testowa, nie przejdą od razu do ostrej gry.
- Co to, kurwa, za pytanie? – Naruto prychnął głośno, chyba nie zdając sobie sprawy, jak seksownie teraz wygląda. Z błyskiem gniewu w oczach i ustami zaciśniętymi w cienką linię. Naprężone mięśnie pod jego czarną, obcisłą koszulką były doskonale widoczne. Uzumaki zarumienił się lekko ze wściekłości.
- Odpowiedz – warknął Sasuke cichym, hipnotyzującym głosem. Doskonale wiedział, jak Naruto na niego reaguje. W końcu, nie chciał być gorszy od blondyna. Chciał, żeby chłopak pragnął go z każdą kolejną sekundą.
Gra doskonała.
Sasuke stanął w końcu przed Uzumakim. Tak blisko, tak cholernie blisko… Czuł jego zapach, dotyk klatki piersiowej i gorąco, jakie buchało z rozpalonego ciała blondyna. Dotknął go. Od razu mocno i zaborczo złapał za pośladki, ściskając je przez materiał jeansów. Naruto otarł się przodem swoich spodni o Sasuke, jednak jego ręce wciąż pozostawały obojętne. Na zmysłowych, lekko uchylonych ustach błąkał się seksowny uśmieszek. Szalenie niebieskie oczy lśniły mocno, niczym dwie gwiazdy, przeszywając Sasuke na wskroś. Uzumaki wyglądał jak milion dolarów i brunet byłby chyba w stanie zrobić wszystko, byleby go zdobyć.
- Nie jestem pedałem, Uchiha – szepnął zachrypniętym głosem, po raz kolejny, tym razem już mocniej, ocierając się o Sasuke. Brunet stęknął głucho, przygryzając dolną wargę. Zmrużył poirytowany oczy i przekrzywił lekko głowę.
- Podnieca cię to, prawda? – Zapytał po chwili, a jedna z jego rąk powędrowała w kierunku jasnej czupryny Naruto. Złapał kosmyki jego włosów w palce i brutalnie pociągnął w tył. Uzumaki jęknął cicho, eksponując swoją szyję. Sasuke przejechał po niej nosem, wdychając zapach perfum blondyna. Uśmiechnął się pod nosem, kiedy Uzumaki zamruczał cicho.
- Nie zrobiłbyś tego. Boisz się – usłyszał w odpowiedzi pełen sarkazmu głos chłopaka. Naruto kolejny raz otarł się o Sasuke, wzdychając przy tym głośno. Obserwował bruneta spod półprzymkniętych powiem, prowokował go całym sobą. Różowy, zwinny język przejechał po górnej wardze, po czym Naruto wysunął go lekko, czekając na ruch Uchihy. Sasuke zacisnął mocno wargi, przyciągając chłopaka jeszcze bliżej siebie. Dłoń, która trzymała włosy Naruto, zmusiła chłopaka, by znów spojrzał na Uchihe. Blondyn uśmiechnął się lekko, wysuwając swój język nieco bardziej. Niemal dotykał jego ust.
Sasuke nie wytrzymał.


Naruto uśmiechnął się, czując usta bruneta na swoich. Uchiha całował go mocno, brutalnie, tak jak jeszcze nigdy nikt. Uzumaki jęknął mimowolnie, kiedy do gorących i jakże zdolnych warg dołączył również język. Naruto nie mógł nie uchylić chętnie ust.
Och, tak… Właśnie na to czekał.
Złapał Sasuke za kark i przyciągnął jeszcze bliżej siebie, pogłębiając pocałunek. Było mu tak dobrze, czuł, jak robi się coraz twardszy, kiedy ręce bruneta masowały jego tyłek, a Naruto nie mógł robić nic innego niż ocierać się o tego cholernego drania.
Jęknął głośno, starając się przejąć dominację. Ich języki złączyły się ze sobą, wywołując u obu magnetyczny, paraliżujący dreszcz. Byli tak blisko… I powoli zaczynało im już brakować powietrza. Naruto jednak nie chciał przerywać tego pocałunku, nigdy w życiu! Przyssał się do ust bruneta, mrucząc cicho, z aprobatą, kiedy język chłopaka lizał jego podniebienie. Czuł oddech Uchiha na swoich policzku, oddech, który parzył.
- Sasuke – stęknął, niezadowolony, że ten głupi drań jednak się od niego oderwał. – Sasuke – powtórzył, teraz już całkiem innym tonem. – Mmm – zamruczał, odchylając głowę w tył. Usta Uchihy sunęły po jego szyi, dłużej zatrzymując się na jabłku Adama i drażniąc je językiem. Po chwili poczuł, jak ręce bruneta podciągają jego czarną, obcisłą koszulkę w górę. Z zaangażowaniem pomógł mu ściągnąć z siebie górną część garderoby. Wyprężył mięśnie, czując na sobie nienasycone spojrzenie Uchihy.