27. Refuge

Uwaga!
Informacja:
Od tej pory rozdziały ukazywać się będą nieregularnie. Nie będziecie znać dnia, ani godziny. Mniej więcej raz w tygodniu.

Um... no i witam nowych czytelników :)


- Klucz? Przecież klucz był w tamtej Sali.
- To jest prawdziwy klucz.
Sasuke zmrużył oczy.
- Jeśli to jest klucz, to powiedz mi po jaką cholerę chcesz tamten?
- No… muszę mieć dwa. Jeden będzie dla mnie, a drugi dla klasztoru. – Uchiha słysząc to uśmiechnął się lekko.
- Chcesz zdradzić Shaolin?
- Nie. – Naruto zmarszczył brwi.
-Wiec?
- Wolisz kłamstwo czy milczenie? – Blondyn uśmiechnął się kpiąco.
- Ty nie umiesz kłamać – Mężczyzna odwzajemnij uśmiech.
- Pozostaje ci tylko milczenie – Uzumaki westchnął. – Idziemy? – Zapytał, a Sasuke bez słowa ruszył korytarzem przed siebie.
Co za cholernie głupi, matołowaty debil. Dlaczego nie chce mu powiedzieć?! Dlaczego nie może…? Czy prawda jest aż taka straszna? A jeśli blondyn mu nie ufa? Co wtedy?
Westchnął.
Obietnice są po to, żeby je łamać. Mam nadzieję, że ty naszej nigdy nie złamiesz – pomyślał.
Być może Sasuke był naiwny. Dziecinnie naiwny. Ale każdy musi mieć coś, w co wierzy. Kogoś komu może zaufać.

- Długo się jeszcze będzie ciągnął ten korytarz? Idziemy już chyba godzinę!
- Skoro jesteś taki bystry znajdź jakieś wyjście – mruknął Naruto i spojrzał na złote koło w ręce bruneta.
- Oddasz mi je później, prawda?
- Może… - wciągnął głośno powietrze. – Jak się nie poparzysz.
- Muszę go mieć.
- Więc na nie zasłuż – Sasuke uśmiechnął się lekko do niebieskookiego. Wolną ręką poczochrał mu włosy.
- Spadaj teme! – Naburmuszył się i gdy zrobił kolejny krok podłoga otworzyła się pod nim. W ostatniej chwili złapał się ręki bruneta.
- Tak to jest jak się komuś źle życzy młotku, przeproś – Sasuke poluzował uścisk. Naruto krzyknął patrząc w przepaść.
- Przepraszam! Przepraszam draniu! Wciągnij mnie! – Wrzeszczał i gdy w końcu Uchiha go wciągnął rzucił mu się na szyję. – Mój bohaterze!
- Drugi raz uratowałem ci tyłek przed upadkiem.
- I drugi raz jesteś moim rycerzem na złotym koniu.
- Chyba białym – mruknął uśmiechając się lekko. Naruto wzruszył tylko ramionami.

- To jest sala główna?
- Tak. Idę po klucz.
- Ej! Czekaj. Jak go weźmiesz daj to – Sasuke podał blondynowi pały woreczek z piaskiem. Chłopak przewrócił oczyma.
- Nie widzisz, że ten klucz lata w powietrzu?
- Ale jeśli przestanie latać uruchomi się jakaś blokada.
- To uciekniemy.
- Żebyś się nie zdziwił – mruknął, patrząc jak niebieskooki idzie w stronę małej polanki. Sala główna okazała się wielkim ogrodem. Cztery mosty łączyły ją z przejściami. Z olbrzymiego, odsłoniętego sufitu spadały cztery wodospady, które ginęły w przepaści między mostami.
Usłyszał śmiech blondyna.
- Haha! I co? Kto jest mistrzem?! – Zawołał w jego stronę wymachując złotym kluczem wielkości kuchennego noża. Uchiha westchnął.
- Nie mów hop, zanim nie przeskoczysz.
- Jasne, jasne – teraz Naruto stanął przed nim z wielkim bananem na gębie. Przybliżył się do niego i musnął delikatnie usta bruneta. Sasuke uśmiechnął się i przyciągnął chłopaka bliżej. Już miał pogłębić pocałunek, gdy poczuł piasek uderzający w ich głowy. Zmrużył oczy i spojrzał w górę. – Co to?
- Burza piaskowa? – Sasuke zamrugał kilkakrotnie i zaczął się cofać. Coś było nie tak. Spojrzał na sufit, z którego leciał piasek. Teraz małe ziarenka opanowały całą salę. – Kurwa, spadamy! – Krzyknął i złapał niebieskookiego za rękę. Ten jednak stał wpatrując się w wirujące drobinki. – Rusz dupę, bo zaraz będzie za późno!
- Naruto Uzumaki – rozległ się chrapliwy, męski głos. Sasuke zamarł.
- Uciekaj.
- Co?!
- Uciekaj! – Naruto spojrzał na niego gniewnie, czerwonym spojrzeniem – Już! – Popchnął go tak, że Sasuke uderzył o ścianę nad wejściem.
- Nie – podniósł się z ziemi i przymknął oczy. Gdy je otworzył ktoś krzyknął przeraźliwie.
- Miło cię poznać – usłyszeli, a później piaskowa mgła pochłonęła niebieskookiego.
- Naruto! – Sasuke wbiegł do środek Sali, jednak nie znalazł nic prócz opadających drobinek złota – Kurwa.

~~***~~

- Gaara.
- Naruto Uzumaki.
Coś musnęło policzek chłopaka. Odwrócił się.
- Pokaż się.
- Nie wiesz jak wyglądam?
- Nie.
- Wystarczy, że ja widzę ciebie.
Naruto drgnął, gdy ziarenka piasku zadrapały jego policzek. Rozejrzał się rozpaczliwie za Sasuke, ale nigdzie go nie było. Jakby zostali w pomieszczeniu sami. – Co trzymasz w ręce? – zapytał, kiedy blondyn ścisnął mocniej klucz.
- Nie powinno cię to obchodzić.
Dopóki nie zrobi żadnego ruchu nie zaatakuje go. A co jeśli Gaara okaże się od niego silniejszy? Co wtedy…?

Jestem najpotężniejszym z demonów, matole.
Znasz jego moc?
Tak. Nawet przy nas nie pierdnie.
Żebyś miał rację.

Naruto westchnął i schował klucz do plecaka. Znów poczuł piasek na skórze.
- Długo zamierzasz robić takie podchody? Pokaż się wreszcie. Jesteś aż taki szkaradny? – Zapytał, a Kyuubi warknął. Odwrócił się i w ostatniej chwili ominął mknące w jego stronę noże. Uśmiechnął się lekko.
- Wiesz, że mogę zadać ból na tysiąc różnych sposobów? Który chcesz poznać?
- Znam kogoś, kto jest w stanie zadać go na tysiąc jeden sposobów. Przeceniasz się. – Tym razem usłyszał strzał pistoletu. Zamarł.
- Nie bądź taki pewny. Shaolin ostrzegł cię chyba z kim będziesz miał do czynienia.
- Może.
- Powiedzieli ci, że jestem szalony?
- Coś tam wspominali o jakimś niedorozwoju… Hn! – Stęknął cicho, gdy piasek skaleczył szyję -… umysłowym.
- Jesteś głupcem. Żartujesz z kogoś, kto jest w stanie cię zabić.
- Więc to zrób. No dalej… - Naruto uśmiechnął się lekko. – Nie będę bił czołem w podłogę na twoją cześć. Nie jestem jakimś pieprzonym arabem. A ty nie jesteś jakimś cholernym Bin Ladenem, prawda? – powiedział pewnym tonem i przytupnął sobie nawet nogą. A co! Niech ten gnojek wie, że się nie da.
W odpowiedzi otrzymał jedynie kolejne strzały z pistoletu. Warknął cicho, gdy jedna z kul o mało nie dosunęła jego głowy.

Uważaj trochę.
Łatwo ci mówić! Nic nie widzę przez ten cholerny piasek.

- Jesteś ślepy, czy kulawy? Nawet strzelać nie umie… - jego oczy rozszerzyły się w przerażeniu. Spojrzał na swój brzuch. – sz.
To on, czy drzewa tak szumiały? Cóż za magiczna melancholia, jak w jakimś melodramacie. A za chwilę świat usłyszy jego ostatnie słowa. Później będzie mógł w spokoju wyzioną ducha.
Podniósł wysoko głowę i zmrużył oczy. Zaraz Naruto Uzumaki padnie, powalony przez przeciwnika, którego nawet nie widział!
- Ja… zawładnę światem! – Krzyknął i runął na podłogę.
Rozległ się kolejny wystrzał pistoletu.

~~***~~

Wydawało mu się, że słyszał głos Uzumakiego. Gdzieś blisko. Tuż za nim, jednak gdy się obejrzał, zobaczył tylko piaskową ścianę.
- Kurwa – mruknął, patrząc na kolejnego przeciwnika. Ludzie z którymi um… walczył, byli tak beznadziejni, że nawet Sakura była ich w stanie pokonać jednym kopnięciem. Syknął coś wściekle. Dlaczego on musi zajmować się tymi frajerami, gdy ten matoł walczy pewnie z kimś o wiele potężniejszym! Podejrzewał, że mogą mieć do czynienia z Suną, a Naruto walczy właśnie z Gaarą. Już miał się odwrócić, by poszukać idioty, gdy nagle coś przecięło powietrze. Odwrócił się za siebie.
- Jesteś Sasuke Uchiha?
- Nawet nie wiesz jak wygląda twój cel? – Brunet uśmiechnął się ironicznie. Przed nim stała młoda kobieta. Blondynka z dziwną fryzurą, w wyzywającym ubraniu. Patrzyła na niego ciemnymi oczyma spod przydługiej grzywki. W ręce trzymała wielki wachlarz. Uśmiechnęła się do niego słodko.
- Wiem. Oczywiście, że wiem jak wygląda zabójca mojego brata.
Hmm… czyli to naprawdę Suna. Och, cóż za zaszczyt.
Prychnął cicho i podszedł do dziewczyny. Ta patrzyła na niego w napięciu.
- A wiesz też jak go zabił? – Złapał jej twarz w dłonie i spojrzał na nią tym wzrokiem. Blondyna krzyknęła cicho i już miała umrzeć, gdy ściana piasku zasłoniła jej twarz. Sasuke odepchnął ją wkurzony i rozejrzał się wokoło. Żadnych wrogów. Tylko piasek, kontury ogrodu i coś błyszczącego mknącego w jego stronę. Uchylił się przed metalowym wachlarzem lecącym w jego stronę jak bumerang. Gdy zawracał złapał go i spojrzał na dziewczynę. Ta szybko wciągnęła kolejny wachlarz. Tym razem płócienny. Miał tam jakieś zdobienia na sobie, ale bez ekscesów. Uśmiechnęła się i mruknęła coś do siebie. Sasuke patrzył na nią w napięciu. Nagle blondynka zamachnęła się i olbrzymia fala powietrza uderzyła w bruneta. Mężczyzna wbił ostrza wachlarza do ziemi i złapał się go mocno. Jeszcze raz spojrzał na nią tym wzrokiem. Tym razem jednak nie chciał jej zabić. Pora wypróbować nowe umiejętności.

Po dwudziestym ciosie przestał już liczyć. Na przemian tłukł dziewczynę wachlarzem, uśmiechając się przy tym perfidnie. Wdarł się do jej umysłu, jakby właśnie włamywał się do jakiegoś domu. Nigdy nie sądził, że to będzie tak dziecinnie proste. Zrobić komuś pranie mózgu.
Zaśmiał się cicho.
Zabawne. Odkrył właśnie nowy sposób zabijanie. Zabijanie przez tortury było jeszcze przyjemniejsze. Ofiara błaga się o łaskę. Poniża się, by w końcu jej oprawca ją zabił. Hm, życie jest czasem smutne. A gdy iluzja się kończy ciało pozostaje w stanie idealnym. Jak porcelanowa lalka. Później może zabić spojrzeniem.
Uśmiechnął się do siebie szczęśliwy i zadał jej ostateczny cios. Oczywiście psychiczny.
Krzyk bólu jest taki piękny. Powinni z czegoś takiego zrobić symfonię. Mógłby siedzieć i słuchać godzinami wrzasku umierających.
Nagle poczuł ból w okolicach ramienia. Spojrzał w to miejsce. Iluzja się skończyła. Blondynka opadła bezwładnie na ziemię. Sasuke wyciągnął mały sztylet wbity w jego ramię. Odwrócił się.
- Zabiję cię.
Czarnooki nie odpowiedział. Zamiast na swojego przyszłego mordercę, patrzył na ciało leżące na podłodze, za nieznajomym. Oczy Uchihy rozszerzyły się w przerażeniu.
- Naruto! – Krzyknął i odepchnął mężczyznę. Podbiegł do uśmiechającego się lekko blondyna. – Naruto! – Spojrzał przerażony na wielką ranę na brzuchu. Jasna koszulka zabarwiła się szkarłatną krwią.
- Sasu… - chłopak spojrzał na niego wielkimi zaszklonymi oczyma. Dotknął jego policzka. – Uważaj – powiedział i zanim brunet zdążył się zorientować coś zaskwierczało za jego plecami. Spojrzał w tamtą stronę.
Blondynka krzyknęła i puściła stopiony wachlarz. Chłopak stopił nawet metalowy uchwyt, za który trzymała.
- Naruto trzymaj się. Ja… ja coś wymyśle. Obiecuję.
- Obietnice są po to, żeby je łamać.
- To przysięgam. Na swoją inteligencję – uśmiechnął się smutno i odwrócił patrząc za przeciwnikami. Piasek opadł już całkowicie. Sala główna znów nabrała mitycznego wyglądu.
- Pozostańmy raczej przy ten obietnicy – Naruto mówił coraz ciszej. Przymknął oczy. – Wiesz… fajnie, że cię poznałem, wiesz…?
- Cii… - Sasuke spojrzał na niego z determinacją. – Nic nie mów.
- To… przewyższa moje siły, przykro mi – Blondyn chciał się zaśmiać, jednak zamiast tego zaczął się krztusić. Zasłonił usta ręką. Na opalonej skórze pojawiły się krople krwi.
- Naruto leż, ja… - nie dokończył. Z lekko uchylonymi ustami patrzył na Eskimosa w niemodnych okularach zbliżającego się do nich razem z chordą robali.
- Zamknij buzie. Nie wyglądasz zbyt inteligentnie. Widzisz? Miałem rację, żeby zostać tylko przy obietnicy. Z tą przysięgą by nie… - Naruto zmarszczył brwi widząc Eskimosa pochylającego się nad nim. - Jesteś z Suny?
- Nie.
Uzumaki chciał coś jeszcze powiedzieć, jednak nieznajomy zatkał mu usta ręką. Jego robaki wgramoliły się na niebieskookiego i otoczyły ranę na brzuchu. Blondyn z paniką w oczach chciał się wyrwać. Sasuke przytrzymał go i patrzył spokojnie na mężczyznę.
On go uratował. Nie miał żadnych przywidzeń. To na pewno był on.
- Kim jesteś? – Zapytał, gdy krew zaczęła powoli znikać z koszulki. Nieznajomy podwinął koszulkę chłopaka i spojrzał na zanikają raną. Dłużej patrzył na tatuaż blondyna.
- Nikim.
Wstał i odszedł wraz z robakami.
Sasuke patrzył na niego dłuższą chwilę.
- Eee, teme – Głos Naruto był wyraźnie mocniejszy. Chłopak uśmiechnął się do niego szeroko. - Ja też miałem jakieś dziwne zwidy. Widziałem kosmicznego Indianina. – Brunet słysząc to zaśmiał się. Jak on dobrze znał tego matoła.
- Ta rana przywróciła ci twój poprzedni poziom umysłowy. Jednym słowem, sięgnąłeś dna. – Uśmiechnął się i wsunął ręce pod kark i kolana niebieskookiego. Podniósł go.
- A patrząc na ciebie słyszę pukanie od dołu.
- Czyli to nie jest jeszcze kres twojej głupoty. Przerażające – czarnooki zacmokał z przejęciem i skierował się w stronę mocno. Po bitwie pozostał tylko piasek w trawie, oraz na mostach.
- To była Suna.
- Wiem, ale chyba ich znokautowałeś.
- Nie… Oni wciąż tu są.
Sasuke rozejrzał się, jednak nie zobaczył nic, co zagrażałoby im.
- A jak wrócimy? Tamten korytarz którym przyszliśmy jest zablokowany.
- No to może innym?
- Którym? – Mężczyzna spojrzał na wszystkie cztery wejścia. Dwoma z nich nie mogli wrócić. Pozostawały jeszcze dwa.
- Tym z lewej.
- Czemu z lewej?
- Bo w prawych zawsze są jakieś pułapki.
- W prawych? Lewe to ślepe zaułki. Tak jak lewi ludzie. Zawsze tak było.
- Mówię ci! Masz iść do lewego!
- Jak pójdę do lewego to się tylko zgubimy młocie! Idę do prawego! – Warknął i zaczął skierował się do odpowiedniego mostu. Niebieskooki zaczął się wyrywać w jego ramionach.
- Nie! Nie! Mówię masz iść do prawego! Ja znam drogę czy ty?!
- Ja myślę za nas dwoje.
- Sasuke! Draniu! Masz iść do lewego! Słyszysz! – Naruto wydzierał się już naprawdę głośno. Brunet jednak nie ustępował. Czy ten debil naprawdę myśli, że ma rację?! Zawsze wszystkie lewe wejścia kończyły się źle! Tak jak ludzie. Są prawi i lewi. A lewi zbyt często oszukują. Są pułapkami. – Jeśli nie zrobisz tego co mówię, zabiją cię – rozległ się potężny głos. Sasuke spojrzał na blondyna, którego oczy lśniły krwistym szkarłatem. Chłopak uśmiechnął się do niego chamsko. – Już.
- Głupszym trzeba ustępować – mruknął i ruszył w stronę lewego korytarza. Nie mają czasu na kłótnie. Suna w każdej chwili może znowu się zjawić. A ktoś w końcu musi być mądrzejszy.
Zerknął kątem oka na dumnego z siebie niebieskookiego.
Idiota.

~~***~~

- Którędy wyjdziemy?
- Um… chyba koło rzeki.
- To dobrze. Tylko żebyś się nie pomylił. Wtedy to ty będzie niósł mnie na rękach – Naruto uśmiechnął się na jego słowa i pocałował w policzek.
- Zawsze wiedziałem, że też chcesz być królewną…
- Uważaj, żeby królewna nie zamieniła się w złego smoka.
- Raczej w wiedźmę – Naruto zaśmiał się cicho widząc minę Sasuke.
- Złego smoka.
- I tak zostanę przy wiedźmie.
Brunet westchnął i poprawił sobie chłopaka na rękach. Niebieskooki cały czas zastanawiał się czy go jeszcze nie bolały. Nie skarżył się. Jak chce udawać twardziela to niech trochę pocierpi. Przynajmniej niebieskooki na tym skorzysta.
W końcu doszli do wyjścia. Na szczęście obyło się bez żadnych pułapek i zasadzek. Hm… coś za prosto poszło. Naruto najbardziej niepokoiło co też stało się z Gaarą i jego siostrą. Przecież Kyuu wiciąż wyczuwał ich obecność. Choler! Żeby tylko nie czekali na nich na…
Kiedy wyszli na zewnątrz przywitała ich armia wojowników Suny.
- Ten lewy korytarz chyba nie był dobrym wyjściem.
- Serio?

~~***~~

Sasuke już szykował się do ataku. Tak samo jak i Naruto. Gdy chcieli zrobić ruch piasek pod ich stopami zawirował.
- Teraz zacznie się prawdziwa zabawa – usłyszeli jeszcze zachrypnięty, męski głos. Coś uderzyło ich w głowę.